سوره یس (سوره سی و ششم قرآن) یکی از مشهورترین و پرکاربردترین سوره های قرآن کریم است. بنا بر باور «نظریه هدفمند بودن سوره های قرآن کریم» و «نظریه وحدت موضوعی سوره های قرآن»، باید آیه یا آیاتی محوری در این سوره وجود داشته باشد که بتوان گفت آیات دیگر، حول محور آن سامان یافته اند. در بخشی از آیه 12 این سوره چنین آمده است: "وَکُلَّشَیْءٍأحْصَیْنَاهُفِیإِمَامٍمُبینٍ: وهمهچیزرادرنسخه ایآشکار،بهطورفراگیربرشمرده ایم". نظر و فرض اولیه این رساله بر محوریت این بخش در آیه 12 با مرکزیت «امام مبین» است با این توضیح که این محوریت ممکن است با توجه به باطن آیات افزون بر ظاهر، و تأویل باطن افزون بر تأویل ظاهر قرآن به اثبات برسد. کلید این اثبات، تأویل «امام مبین» به «امام علی بن ابی طالب علیه السلام» به عنوان انسان کامل است. برای اثبات این فرض، از روشهای عقلی و نقلی و ترکیبی از این دو بهره گرفته شده است. تفسیرها و تأویل های ظاهری و باطنی در این تحقیق در کنار استدلال های عقلی، زمینه ای برای رسیدن به هدف و اثبات محوریت و مرکزیت «امام مبین» در سوره یس شده اند. به عنوان مقدمه تحقیق و پرهیز از پذیرش پیشفرض های نادرست یا استناد به بخش های نادرست پیش فرض ها نقد، بررسی و تحدید «نظریه هدفمند بودن سوره های قرآن کریم»، «نظریه وحدت موضوعی سوره های قرآن»، و «نظریه تناسب آیات و سور» و کاربرد آنها برای سوره یس، فصلی از این تحقیق را به خود اختصاص داده اند. نتیجه این پژوهش آن بوده است که همه مفاهیم کلیدی سوره یس به نحو ظاهر، باطن و یا بر اساس تأویل ظاهر یا تأویل باطن، با آیه 12 این سوره و ترکیب وصفی «امام مبین» در این آیه ارتباط می یابند. این وصف نیز با علی (ع) به عنوان انسان کامل، مصداق، تأویل و تطبیق دارد. واژگان و مفاهیم کلیدی: