پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه بین سیستم های مغزی-رفتاری و نشانه های افسردگی با علایم اختلال خواب، انجام شد. پژوهش حاضر از نوع مطالعات توصیفی- همبستگی بود،که درآن تغییرات متغیر ملاک )علایم اختلال خواب(بر اساس متغیرهای پیش بین )نشانه های افسردگی و سیستم های مغزی-رفتاری(مورد بررسی قرار گرفت. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانشجویان دانشگاه تبریز بود که در سال 94-1393 تحصیل می کردند. از جامعه مورد نظر حدود 200 نفر ، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. و سپس از دانشجویان خواسته شد تا پرسشنامه کیفیت خواب پیترزبورگ psqi، پرسشنامه افسردگی بک(bdi)(فرم کوتاه) و پرسشنامه سیستم های بازداری/ فعال سازی فتاری(bas,bis) را پر کنند. برای تحلیل آماری داده های پژوهش از شاخص های آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی ، (ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه) استفاده شد. نتایج نشان داد که رابطه بین متغیرهای سیستم بازداری رفتاری و اختلال خواب معنی دار نیست. بین سیستم فعالسازی رفتاری و اختلال خواب رابطه معنی دار و منفی به دست آمد. رابطه بین افسردگی و اختلال خواب معنی دار و مثبت بود. رابطه بین سیستم بازداری رفتاری و افسردگی معنی دار نبود. بین سیستم فعالسازی رفتاری و افسردگی رابطه معنی دار و منفی به دست آمد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که قویترین پیش بین اختلال خواب، متغیر افسردگی است.

سازه انگاری یا نظریه اجتماعی روابط بین الملل در پیوند با مقوله امنیت، به نظریه یا چهارچوب مفهومی امنیتی کردن شکل می دهد و از قابلیت تحلیل رفتار حکومت ها در سطح خرد و کلان برخوردار است. در این رساله با انتخاب چهارچوب مفهومی امنیتی کردن به تبیین سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در بین سال های 1380 تا 1389 می پردازیم. اساساً در این سال ها دو موضوع «تروریسم» و «پرونده هسته ای» توسط بازیگران امنیتی کننده به مثابه تهدید برساخته شده اند و جمهوری اسلامی ایران با عنایت به این امر، به رفتار مقتضی شکل داده است. بررسی رفتار ایران، در ابتدا منوط به واکاوی دلائل و نحوه امنیتی شدن موضوعات مزبور در پرتو کاربرد وجوه زبانی امنیت و استناد به وجوه جسمانی تهدید است. پژوهش گر بر این باور است که «استعاره محور شرارت» و «کلیشه سلاح های هسته ای» وجه زبانی و «توانایی های نظامی هسته ای»، وجه جسمانی امنیتی کردن را تشکیل می دهند. با اتکا به این موارد است که بازیگران امنیتی کننده، دو موضوع تروریسم و پرونده هسته ای ایران را امنیتی کرده و جمهوری اسلامی ایران را به سمت رفتار مقتضی سوق داده اند. بی تردید رفتار جمهوری اسلامی ایران در این رابطه، ریشه در نظام فکری و گفتمان نخبگان حاکم در مقطع زمانی مورد بحث داشته است.