حاشیه نشینی و یا به تعبیر امروزی اسکان غیررسمی، پیامد شهرنشینی و انتقال به پارادایم اقتصادی اجتماعی صنعتی شدن است. بافت های حاشیه ای با اسکان های غیررسمی، به دلیل فرسودگی و نارسایی های کالبدی، کمبود خدمات و زیرساخت های شهری مناسب از یک سو و شرایط نامطلوب زیست محیطی و انواع مسائل اجتماعی- فرهنگی و اقتصادی از دیگر سوی، به شدت نیازمند اقدامات همه جانبه در جهت احیاء، توسعه و ساماندهی و به عبارت بهتر «تجدید حیات شهری» می باشند. تجدید حیات شهری برخلاف فعالیت های توسعه شهری و یا ایجاد شهرک های جدید، فرایندی است که باید از یک پیشرفت تدریجی برخوردار باشد. ازاین رو هدف پژوهش حاضر، بررسی ارکان اصلی و به کارگیری رهیافت تجدید حیات شهری در راستای ساماندهی و مقابله با حاشیه نشینی شهری می-باشد.