چکیده مساله بهینه سازی پرتفوی که یکی از حوزه های اصلی مدیریت مالی محسوب می گردد، از دهه 1950 میلادی با طرح مفهوم تنوع بخشی توسط مارکویتز و با مدل m-v، دستخوش تحولات گسترده ای قرار گرفته است. بطور کلی در این فرآیند، تصمیم گیرنده با چندین هدف متعارض بطور همزمان مواجه می باشد. از این رو، کاربرد تکنیک های برنامه ریزی چندهدفه مانند برنامه ریزی آرمانی، جهت ارضای ترجیحات سرمایه گذار، مورد توجه فراوانی قرار گرفته است. در این پژوهش ابتدا به شناسایی معیارهای موثر بر انتخاب پرتفوی سهام و سپس به مدل سازی آن ها بر مبنای برنامه ریزی آرمانی پرداخته می شود. سپس به منظور بررسی کارایی، مدل در دو حالت قطعی و داده های تصادفی مورد آزمون قرار گرفته و نتایج آن با نتایج حاصل از مدل مارکویتز مقایسه می شود. واژگان کلیدی: بهینه سازی پرتفوی، انتخاب پرتفوی سهام، برنامه ریزی آرمانی