پژوهش های متعددی در زمینه ی بهره برداری از این سیستم صورت گرفته که جایابی، ظرفیت، نحوه ی اتصال توربین به شبکه و افزایش کیفیت توان از آن جمله اند. اما سیستم توربین – ژنراتور در لحظات خطا با مخاطراتی مواجه می شود که در حفاظت سنتی برای حفاظت از این سیستم، آن را بلافاصله از شبکه جدا می-کرده اند. اما در سال های اخیر مهندسان دید خود را تغییر داده اند. آنها خطاها را از دیدگاه مدت زمان حضور روی شبکه و شدت آن ها دسته بندی کرده اند و این ایده را مطرح می کنند: شاید بتوان در برخی خطاها ضمن حفاظت از سیستم توربین – ژنراتور و تجهیزات جانبی، آن را در شبکه نگه داشت تا توربین بلافاصله پس از رفع خطا تولید توان اکتیو را از سر بگیرد. این ایده در مجامع آکادمیک تحت عنوان قابلیت گذر از خطا شناخته می شود. کشورهایی که بخش عمده ی توان الکتریکی خود را از منابع تجدیدپذیر تأمین می کنند در تلاشند این ایده را عملیاتی کنند و در این راه استانداردهایی نیز تدوین کرده اند. روز به روز نیز مهندسان روش های جدیدتری برای رسیدن به این مهم پیشنهاد می کنند. رساله ی پیش رو نیز تلاش دارد روشی برای برآورده کردن الزامات استانداردها در این زمینه ارائه دهد که پیاده سازی آن ساده باشد. مبانی این روش، کنترل جریان روتور و استفاده از محدود کننده ی جریان خطای ابررسانا(ی مقاومتی)است. در حقیقت تلاش بر آن است که از خاصیت ترانسفورماتوری ماشین القایی استفاده شده و با کنترل جریان روتور در مقداری خاص، جریان استاتور نیز کنترل شود. هدف از استفاده از محدود کننده ی جریان خطای ابررسانا نیز تلف کردن انرژی اضافی تحویل نشده به شبکه است.