دشتها و دره های میان کوهی واقع در ارتفاعات زاگرس میانی از ادورار پیش از تاریخ همواره مورد توجه گروه های انسانی بوده و پس از دوران پارینه سنگی به تدریج محل سکونت و زیست این جوامع قرار گرفته است. دشت حسن آباد از جمله دشت های کم وسعت میان کوهی است که حلقه اتصال دشت ماهیدشت در شمال شرقی و دشت اسلام آباد در جنوب غربی محسوب میگردد. طی بررسی این منطقه14 محوطه معرف دوره های فرهنگی نوسنگی تا مس و سنگ جدید مورد مطالعه قرار گرفته اند، تمامی محوطه ها استقرار های کوچک و کم وسعتی است که در حاشیه منابع آبی و شیب دامنه ارتفاعات شکل گرفته است. به احتمال زیاد زیستگاه های شناسایی شده متعلق به اقوام کوچروی است که در مناطق شمالی (ماهیدشت) و دشتهای جنوبی(اسلام آباد، دشت سرپل ذهاب و حوضه رودخانه سیمره) در تردد بوده اند. اهمیت مطالعات حاضر از آنروست که میتواند اطلاعات درخور توجهی از فرهنگهای رایج در زاگرس مرکزی، دشتهای شمالی و جنوبی و نحوه شکل گیری استقرار های هزاره پنجم ق.م در اختیار گذارد. همچنین استخراج اطلاعاتی در خصوص ارتباط بین زیستگاه ها و محیط طبیعی و تاثیرگذاری آنها بر همدیگر مورد توجه و مطالعه بوده است.