دشت فیروزآباد (اردشیرخوره، گور) نمونه ای از نظام منسجم و دقیق بهره برداری از منابع آب، از شکل گیری تا شکوفایی در مناطق نیمه خشک فلات ایران است که تا 18 قرن پس از اردشیر، بنیانگذار شاهنشاهی ساسانی، به عنوان شاهرگی حیاتی، دشت فیروزآباد را برای سکونت اجتماع های انسانی زنده نگه داشته است. در این پژوهش به ثبت و شناسایی شیوه های انتقال آب در دوران ساسانی و اسلامی در دشت فیروزآباد پرداخته شده و به نقش مدیریت منابع آب در دسترس می پردازد. همچنین به شیوه های انقال آب بناهای مهم اوایل دوره ساسانی در دشت فیروزآباد می پردازد.