شعر و شاعری در میان شیعیان و شیفتگان اهل بیت (ع)، از جایگاه والایی برخوردار است، بی شک عاطفه و احساس پاک و خالص شاعر نسبت به اهل بیت (ع)، انگیزه اصلی سرودن بسیاری از این اشعار بوده است. شعر متعهد شیعی، از زمان پیدایش خود یعنی صدر اسلام تا به امروز، نقش مهمی در بیان احساسات نسبت به عقاید شیعی شاعران، ایفا نموده است. با توجه به جایگاه رفیع اهل بیت (ع)، شعر شیعی باید هم چون آینه ای، نشان دهنده فضیلت ها و تابندگی های خاندان پیامبر (ص) باشد. در عصر کنونی با توجه به مسائلی چون تبلیغات گسترده و نفرت انسان های پاک نهاد از ظلم و ستم و نیز تحقیقات جویندگان حقیقت، این نوع شعر به سرعت در حال انتشار است. در این میان معروف عبدالمجید، شاعر مصری از جمله افرادی است که پس از قبول مکتب تشیع، به سرودن اشعاری در این زمینه روی آورده که سرشار از احساسات پاک، عواطفی زیبا و معانی عمیق است. بنابراین با توجه به اهمیت موضوع، بر آن شدیم تا اشعار عبدالمجید را به خصوص در دیوان «بلون الغار- بلون الغدیر» که بیشتر در مورد اظهار ارادت به پیامبر (ص) و ائمه (ع) به ویژه عشق به امام حسین (ع) ، ماجرای غدیر، واقعه عاشورا و... است به روش کتابخانه ای مورد بررسی و تحلیل قرار دهیم. وی در اشعار خود، با زبانی ساده و صریح، عشق و علاقه خویش را به خاندان عصمت و طهارت نشان داده و راه پیامبر(ص) و اهل بیت (ع) را راه سعادت و پیروزی دانسته و از حاکمان نالایق عصر خویش و حکومت های باطلشان، شکوه می کند.