مقدمه: یکی از درد هایی که برخی ورزشکاران در طول عمر خود تجربه می کنند درد پهلو می باشد. درد پهلو و یا درد زودگذر وریدی شکمی ناشی از تمرینات که اغلب از آن به عنوان استیچ یا تیر کشیدن پهلو یاد می شود، یک درد مزمن و رایج است که در هنگام دویدن ایجاد می شود و می تواند باعث ضعیف شدن عملکرد فرد در تمرینات شود. روش تحقیق: جامعه آماری تحقیق شامل دانشجویان پسر رشته تربیت و بدنی دانشگاه فردوسی مشهد با دامنه سنی 25- 18 سال و bmi بین 26- 18 کیلوگرم بر متر مربع می باشد. که از بین آنها پس از بررسی های صورت گرفته، تعداد 13 نفر مبتلا به درد پهلو و 13 نفر سالم به صورت هدفمند انتخاب شدند. به منظور مشخص کردن مدل سینماتیکی اندام های سیستم پایین تنه و اندام های فوقانی، تعداد 9 نشانگر غیر فعال، بر اساس مدل وینتر روی نیمه راست بدن و روی فرق سر، مهره هفتم گردنی، زائده ی آخرومی، خارخاصره قدامی فوقانی، برجستگی های تروکانتر بزرگ ران ، کندیل خارجی ران و زانو ، قوزک خارجی ، برجستگی پاشنه و انتهای استخوان پنج کف پایی نصب شد. سپس اطلاعات با استفاده از سه دوربین و توسط دستگاه motion simi ثبت شد. جهت تجزیه و تحلیل استنباطی داده ها ار آزمون t مستقل استفاده گردید و سطح معناداری (p?0/05) در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان می دهد که در جابه جایی عمودی بدن، زاویه گردن، زاویه تنه و زاویه مفصل ران بین دو گروه مبتلا به درد پهلو و سالم تفاوت معنی دار وجود دارد، در حالی که در زاویه مفصل زانو و مچ پا تفاوت معنی دار بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که بیومکانیک دویدن می تواند یکی از عوامل موثر در بروز درد پهلو باشد.