زمینه: کمردرد یکی از رایج ترین مشکلات مربوط به سلامت در دنیا می باشد و تأثیر به سزایی در عملکرد افراد مبتلا دارد. تحقیقات زیادی در مورد علل، تشخیص و روش های درمانی کمردرد انجام شده است ولی عملکرد کاری افراد مبتلا به کمردرد مزمن، کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهش حاضر با هدف تبیین چگونگی عملکرد کاری در افراد مبتلا به کمردرد مزمن به انجام رسیده است. روش تحقیق: این پژوهش کیفی به روش نظریه پایه از سال 1393-1391 در شهر تهران انجام گرفت. روش نمونه گیری در ابتدا به صورت هدفمند بود و سپس بر اساس داده های حاصل شده و نظریه در حال ظهور، از نمونه گیری نظری استفاده شد. مشارکت کنندگان بیست نفر و شامل پانزده فرد مبتلا به کمردرد مزمن، دو نفر خانواده ، دو نفر کارفرما و یک همکار فرد مبتلا به کمردرد مزمن بودند. داده ها از طریق مصاحبه، یادداشت عرصه و پانل متخصصین جمع آوری شد و با استفاده از روش کوربین و اشتراوس نسخه 2008 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تجزیه و تحلیل یافته ها برای تبیین چگونگی عملکرد کاری افراد مبتلا به کمردرد مزمن، منجر به استخراج دوطبقه اصلی تغییر روند زندگی و تلاش برای حفظ عملکرد و شش طبقه فرعی همیشگی بودن کمردرد، بازدارنده های عملکرد، تعیین کننده های عملکرد، دگرگونی عملکردی، رویارویی با کمردرد و راهکارهای همساز شدن شد. همیشگی بودن کمردرد به عنوان مشکل اصلی مشارکت کنندگان و طبقه? مرکزی مطالعه، مشخص شد. بحث و نتیجه گیری: عملکرد کاری افراد مبتلا به کمردرد مزمن، فرایندی پویا، متغیر و از فردی به فرد دیگر متفاوت می باشد. براساس یافته های این پژوهش، چنانچه هدف از مداخلات کاردرمانی بهبود کیفیت زندگی این افراد باشد، این ویژگی باید عمیقاً مورد توجه قرار گیرد.

هدف: این پژوهش با هدف بررسی تاثیر مشاوره کاردرمانی بر عوارض ناشی از بی حرکتی بعد از ثابت سازی با پین در شکستگی کالیس انجام گردید. روش بررسی: مطالعه تجربی حاضر یک کارآزمایی بالینی است که بر روی بیماران با شکستگی کالیس مراجعه کننده به بیمارستان اختر در محدوده سنی 30 تا 60 سال انجام گرفت. جامعه هدف بیمارانی بودند که با پین گذاری و گچ گیری درمان شدند. 32 بیمار که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، با در نظر گرفتن شرایط همگنی (سن و جنس و....) به صورت ساده و هدفمند انتخاب و به روش تصادفی طبقه ای در دو گروه 16 نفره مداخله و کنترل قرار گرفتند. مشاوره کاردرمانی در منزل در دوره بی حرکتی به گروه مداخله ارائه شد، ولی گروه کنترل هیچگونه مشاوره ای دریافت نکرد. بعد از اتمام دوره، دو گروه از نظر دامنه حرکتی مفاصل، درد، قدرت گریپ، تورم و مهارت های حرکتی ظریف دست مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های حاصل نیز با استفاده از آزمون مستقل تی، کای- دو، آنالیز واریانس و من- ویتنی مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه از نظر دامنه حرکتی انگشتان (0/0001>p )، فلکسیون مچ دست (0/005= p)، اکستنسیون مچ دست ( 0/026= p)، دامنه حرکتی آرنج ( 0/004= p)و شانه (0/0001> p)، میزان درد دست (0/004= p)، ادم دست (0/003= p) و سرعت انجام تست purdue pegboard (0/019= p ) بدست آمد. اما قدرت گریپ دست (0/552= p) و اولنار دویشن و رادیال دویشن مچ دست (0/158= p،0/262= p) از نظر آماری در دو گروه اختلاف معنی داری نشان نداد. نتیجه گیری: مشاوره کاردرمانی زودهنگام در دوره بی حرکتی با پین و گچ موجب حفظ دامنه حرکتی طبیعی مفاصل، کاهش درد و تورم و افزایش مهارت های حرکتی ظریف می شود، اما بر قدرت گریپ و دامنه حرکتی طرفی مچ دست تاثیری ندارد.