در سالهای اخیر توجه به ابعاد پایداری محیطی و کیفیت زندگی و اجتماعات سالم، باعث توجه بیشتر به ابعاد کیفیتی در محیط های شهری و سکونتی شده است. محیط و رفتار انسان آن قدر در هم تنیده شده اند که به سختی می توان آن ها را از هم تفکیک کرد. یکی از ویژگی های عمده کلان شهر های کنونی کاهش،نگران کننده پیوند های اجتماعی شهروندان می باشد. هدف این پایان نامه بررسی کیفیت محیط بر همبستگی اجتماعی درسطح شهر شیراز با استفاده از معیارهای اندازه گیری ادراکی و ذهنی می باشد. برای این منظورابتدا با توصیف و تبیین مفهوم کیفیت محیطی، ضمن شناسایی مولفه های موثر بر بهبود این شاخص ها در مقیاس محله ،یکی در بافت میانی شیراز، محدوده «خیابان منوچهری »و دیگری بافت جدید محدوده ،«گلدشت معالی آباد» شاخص ها را مورد مطالعه قرار گرفت . پرسشنامه در میان ساکنین به صورت تصادفی در محلات نامبرده توزیع گردید و از نرم افزار اکسل و spssبرای تحلیل اطلاعات کمک گرفته شد. نتیجه تحقیق نشان می دهد که، رابطه معنا داری میان همبستگی اجتماعی و کیفیت محیطی دو محله وجود دارد.