هدف: پژوهش حاضرمقایسه اثر بخشی درمان شناختی-رفتاری با و بدون درمان طبی و درمان طبی به تنهایی بر شکایات دردهای عضلانی بیماران روان تنی بود روش: در چهارچوب یک طرح شبه آزمایشی پیش آزمون – پس آزمون از بین افراد مبتلا به اختلال روان تنی 20 سال به بالا مرد و زن به صورت در دسترس 60 نفر انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه بیست نفری (گروه درمان شناختی – رفتاری، گروه درمان شناختی – رفتاری و درمان دارویی و گروه درمان دارویی به تنهایی) قرار داده شدند. گروه های درمانی شناختی – رفتاری برای دو گروه در 16 جلسه آموزشی برگزار شد. داده های پژوهش به کمک 3 آزمون پرسشنامه افسردگی بک، پرسشنامه اضطراب بک و پرسشنامه سلامت عمومی قبل و بعد از جلسات آموزشی گردآوری شدند روش تجزیه و تحلیل داده ها نیز تحلیل کوواریانس بود. یافته ها: نتایج نشانگر کارآیی بالای هر دو روش آموزشی شناختی – رفتاری به تنهایی و همراه با دارو درمانی می باشد ولی گروهی که درمان ترکیبی شناختی رفتاری با درمان دارویی گرفتند نتایج بهتری نسبت به 2 گروه دیگرنشان دادند. نتیجه گیری:پس از آموزش درمان شناختی – رفتاری به دو گروه تحت درمان، بهبود بیشتری در کاهش دردهای عضلانی روان تنی در گروه درمان ترکیبی نسبت به گروهی که فقط درمان شناختی-رفتاری می گرفتند به دست آمد و در مجموع گروهی که درمان شناختی – رفتاری همراه با درمان دارویی گرفتند نتایج بهتری را نسبت به دو گروه دیگر نشان داد. در نتیجه ترتیب اثر بخشی درمان به قرار، گروه درمان شناختی-رفتاری و دارویی ،سپس درمان دارویی به تنهایی و در نهایت درمان شناختی-رفتاری می باشد.