مشکلات ترافیکی از جمله پدیده هائیست که عموم شهروندان بویژه ساکنان شهرهای بزرگ کم و بیش با آن روبرو هستند. علت اصلی این مشکلات افزایش تعداد وسایل نقلیه موتوری بویژه وسایل نقلیه موتوری شخصی و کاربرد آن و یا به عبارت دیگر تعداد بیش از حد معقول سفرهای شهری با وسایل نقلیه موتوری است. در این میان تعداد قابل توجهی از سفرهای روزانه شهری را سفرهای آموزشی تشکیل می دهند، که حجم قابل ملاحظه ای از ترافیک روزانه به همین منظور می باشد. استفاده از سیستم های پیاده روی و دوچرخه سواری برای انجام سفرهای آموزشی دانش آموزان مزایای زیادی دارد که از جمله ی آن می توان به افزایش سلامتی و شادابی آنها و ارزانی و مصرف انرژی کمتر و کاهش حجم ترافیک در ساعاتی از روز اشاره کرد. اما در سالهای اخیر با روند کاهش پیاده روی در سفر دانش آموزان به مدرسه رو به رو بودیم. والدین به دلیل نگرانی های ناشی از فقدان ایمنی مناسب ترجیح می دهند فرزندشان به تنهایی حتی در راه خانه تا مدرسه رها نشود از اینرو استفاده از وسایل نقلیه ی شخصی جایگزین سفر پیاده دانش آموزان به مدرسه شده است. از جمله دلائل نگرانی های والدین می توان به مسائل اجتماعی و وجود خطرات ترافیکی اشاره نمود. هدف از این تحقیق اولویت بندی تسهیلات عابر پیاده ای که نقش موثرتری در میزان پیاده روی دانش آموزان دارند می باشد. از اینرو با بررسی تحقیقات انجام شده در سطح جهان پارامترهایی که تاثیرشان شناخته شده است مورد آزمون قرار گرفته اند. در این تحقیق از پرسشنامه به عنوان ابزار گردآوری اطلاعات استفاده شده است. همچنین برای بررسی ارتباط بین تسهیلات و پیاده روی دانش آموزان از آزمون رگرسیون استفاده می شود و در ادامه اولویت بندی ویژگی های تسهیلات عابر پیاده پرداخته شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که متغیر راحتی مسیر بیشترین تاثیر را در میزان پیاده روی دانش آموزان داشته و به ترتیب پیوستگی مسیر، کوتاهی مسیر، زیبایی مسیر و ایمنی مسیر در اولویت های بعدی قرار دارند. در صورت تامین تسهیلاتی مناسب پیاده روی در این بخش ها، احتمال انتخاب پیاده روی به جای سایر شیوه های سفر به میزان قابل ملاحظه ای افزایش می یابد.