توزیع فضایی مراکز جمعیتی اغلب در یک چارچوب منظم و هماهنگ بخشی-منطقه ای اتفاق می افتد اما در کشورهای در حال توسعه ای چون ایران، توزیع فضایی جمعیت و کانون های جمعیتی از چنین نظمی تبعیت نمی کند. هدف مطالعه حاضر بررسی توزیع فضایی کاربری های موجود در منطقه، با تأکید بر ساختار سکونتگاه های انسانی در شرایط متفاوت ارتفاعی، اقلیمی و محیطی است. در این مطالعه نقشه ی کاربری زمین در مقیاس 1:25000 و نقشه ی پراکندگی سکونتگاه های انسانی (شهری- روستایی) تهیه شده است، سپس وضعیت سیمای سرزمینی کاربری های استان بر اساس رویکرد اکولوژی سیمای سرزمین بررسی شده است. همچنین، ساختار و پیکره بندی سکونتگاه های انسانی در شرایط مختلف ارتفاعی و اقلیمی مطالعه شده است. با استفاده از مدل برآورد تجربی (رگرسیون خطی) عوامل موثر در شکل گیری سنجه های سکونتگاه ها مشخص شده است. برای دستیابی به اهداف تحقیق از داده های آماری و مطالعات میدانی بهره گرفته شده است. نتایج تحقیق نشان داده که فشار جمعیت در طول زمان از بخش کوهستانی منطقه به سوی مناطق جلگه ای تشدید شده و منجر به تغییر ساختار کاربری/ پوشش سرزمین شده است. این وضعیت نابسامانی هایی در سیمای سرزمین ایجاد کرده است.