هدف از این پژوهش، مطالع? کاهش واکه ای لهج? کرمانی است. کاهش واکه ای فرایندی است که در هجای بی تکیه رخ می دهد و طی آن واکه ها به سوی واکه هایی دیگر گرایش می یابند. برای بررسی کاهش واکه ای در این لهجه، از 10 نفر گویشور لهج? کرمانی (پنج زن و پنج مرد) خواسته شد که 24 واژه (که در 12 واژه، واکه ها در هجای تکیه بر و در 12 واژ? دیگر همان واکه ها در هجای بی تکیه قرار داشتند) را سه مرتبه تکرارکنند. صدای این افراد توسط میکروفون شور ضبط شده و به وسیل? نرم افزار پرت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. سپس، برای هر واژه یک شبکه متنی ساخته شد و مقادیر دیرش، بسامد پایه، بسامد ساز? اوّل، بسامد ساز? دوم، مرکز ثقل طیفی و شدت واکه ها در هجای تکیه بر و بی تکیه اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد که دیرش، بسامد پایه، مرکز ثقل طیفی و شدت واکه ها در هجای بی تکیه به طور معنی داری کاهش می یابد و بسامد سازه های اوّل و دوم واکه ها به سوی بسامد سازه های اوّل و دوم واک? /?/ گرایش پیدا می کند.