هدف تحقیق حاضر مقایسه ی اثر بخشی گروه درمانی یکپارچه نگر توحیدی و گروه درمانی شناختی رفتاری بر روی جمعیت سایکوپات غیر بالینی دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد بود. نوع تحقیق حاضر با توجه به عدم انتخاب تصادفی آزمودنی ها، به صورت شبه تجربی در قالب طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و با توجه به ملاک های در نظر گرفته شده از بین جامعه آماری شامل تمام دانشجویان مبتلا به سایکوپاتی غیر بالینی تعداد 48 نفر انتخاب شدند که در دو گروه مداخله و یک گروه گواه تقسیم شدند(هر گروه 16 نفر). در گروه مداخله اول گروه درمانی با رویکرد یکپارچه نگر توحیدی در قالب 10 جلسه دو ساعته به صورت هفتگی، و در گروه مداخله دوم گروه درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری به همان صورت (10 جلسه دو ساعته به صورت هفتگی) اجرا گردید. اما در گروه گواه مداخله درمانی صورت نگرفته و در جلسات فاکتور های انتخاب همسر مورد بحث قرار گرفت. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مقیاس خود گزارش دهی لوینسون بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون برای جمع آوری داده ها بر روی شرکت کنندگان گروه های مداخله و گروه گواه اجرا گردید. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که هر دو شیوه گروه درمانی بکار گرفته شده نسبت به گروه گواه از اثر بخشی بیشتری برخوردار بوده اند علاوه بر اینکه گروه درمانی یکپارچه نگر توحیدی نسبت به گروه درمانی شناختی رفتاری از اثربخشی بیشتری برخورداربوده است. در مجموع یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که گروه درمانی یکپارچه نگر توحیدی نسبت به گروه درمانی شناختی رفتاری در کاهش علائم سایکوپاتی موثرتر است.