در فرآیند برقراری ارتباط برای انتقال هرچه بهتر پیام و تثبیت اطلاعات و آموزش مفاهیم، ابزار سرگرمی از دیرباز جایگاه والایی داشته است. این ابزار در جوامع و زمان های مختلف اشکال و صور گوناگونی به خود گرفته و در هرزمانی در قالب سبک مطلوب رسانه ای آن زمان برای انتقال و تثبیت پیام و آموزش مفاهیم مورداستفاده کنشگران ارتباطی بوده است. در عصر و زمان حاضر تأثیرپذیری قهری از شرایط تمدنی حاکم و الگوی زیستی غالب و شهرنشینی فزاینده، همچنین ظهور بحران های روان شناختی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی تحت تأثیر اقتضائات جامعه مدرن، نیاز انسان به سرگرمی را تحریک کرده و تمایل به رهایی هرچند موقت از قفس آهنین زندگی و الزامات گریزناپذیر حیات اجتماعی مدرن، سرگرمی را به یکی از کانونی ترین دغدغه ها و مطالبات همگانی انسان دردمند معاصر تبدیل کرده است به صورتی که اگر درگذشته سرگرمی به عنوان وسیله ای جانبی برای انتقال پیام و آموزش مفاهیم استفاده می شد، امروزه جزئی اجتناب ناپذیر از این فرآیند است.