آنگاه که زندگی اجتماعی برای انسان رقم زده شد، ایجاد ارتباط و برخورد با دیگران لازمه ی ادامه ی حیات اجتماعی وی گشت. این برخورد ها و ارتباطات بشر، ناخودآگاه ضرورت گفت وگو را نمایان ساخت. گفت وگو از بهترین شیوه های هنری برای بیان مقاصد، آرزوها و خواسته های نهانیِ فکری و روحیِ ادیبان و شاعران است؛ در شعر پروین اعتصامی می توان حجم گسترده، وسیع و خلّاقی از این مقوله را مشاهده کرد. این پژوهش به روش تحلیل محتوایی با استفاده از منابع کتابخانه ای گردآروی و بررسی شده است و در حدّ توان سعی برآن بوده است که اشعار حاوی گفت وگو در دیوان پروین بررسی و به صورت تحلیلی ارائه گردد و آن مجموعه از باورها، احساسات، عواطف و اخلاقیّاتی که شاعر سعی داشته است آنها را از طریق گفت وگو به مخاطب انتقال دهد، به یاری حاصل این پژوهش برجسته و نمایان شود. بیش از نیمی از دیوان پروین، یعنی حدود 11/64 درصد ، شامل انواع گفت وگو می باشد. سعی شاعر برآن بوده است که با کاربرد روش گفت وگو، بتواند وعظ و نصیحت های اخلاقیِ گنجانده شده در سخنانش را، به خوانندگان القا کند؛ همچنین پروین گفت وگو را بهترین شیوه برای اعتراض و نقد مسائل سیاسی و اجتماعی دانسته است و در نهایتِ سادگی و روانی زبان، فریادهایی بلند و بی صدا و منتقدانه سر می دهد.