هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش شوخ طبعی بر رضایت زناشویی و بهزیستی روانشناختی بود. جامعه مورد پژوهش شامل کلیه معلمان و دبیران زن آموزش و پروررش شهرستان اردستان در سال تحصیلی 92-1391 بود. پرسشنامه های سازگاری زناشویی اسپانیر (1976) و بهزیستی و روانشناختی ریف (1989) بر روی 100 معلم و دبیر اجرا شد و با توجه به نمره سازگاری زناشویی و بهزیستی روانشناختی و همچنین ملاک های ورود درنظر گرفته شده تعداد 24 نفر انتخاب شدند و به طریق جایگزینی تصادفی در گروه های 12 نفرۀ آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. طرح پژوهش از نوع شبه آزمایشی بود. گروه آزمایشی، آموزش شوخ طبعی (مک گی، 2002؛ نقل از شمس، 1386) را به مدت 8 جلسه 60 دقیقه ای دریافت نمودند و گروه کنترل در انتظار درمان باقی ماندند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کواریانس استفاده شد. پس از اجرای مجدد پرسشنامه سازگاری زناشویی و بهزیستی روانشناختی، نتایج نشان داد که سازگاری زناشویی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. اما در مورد متغیر بهزیستی روانشناختی بین گروه آزمایشی و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد. محقق پیشنهاد می کند برای رسیدن به نتایج قابل اعتماد تر جلسات به مدت 6 ماه ادامه یابد.