روح واحد در کالبد، اقلیم و تاریخ باغ سازی ایران که از گذشته تا آینده ادامه خواهد داشت، در فضاسازی های منظر امروز نادیده انگاشته شده است که نیازمند بازبینی می باشد؛ از اینرو لزوم الگوبرداری های ساختاری به جای الگوبرداری های صوری صرف و توجه به اصل سودمندی و توجه به برآوردن نیاز های کارکردی از اصول اساسی در شکل دهی به ساختار باغ ایرانی محسوب می شود. بنابراین اینکه امروز راه هایی باشد که مشکلات قبلی ناشی از تکنولوژی پایین گذشته را پوشش دهد، روندی است در امتداد منظر سازی ایرانی. به عقیده نگارنده بخشی ازجریان انقطاع منظر امروز از گذشته، ریشه در عدم وجود نظریه پردازان در کشف حقایق زمان و پیشبرد چهارچوب های قبلی داشته است. در این رساله با تبیین معانی الگو و سبک و تمایزات آن ها، به برخی نظریه های دوستان مدافع باغ ایرانی که آن را دارای نظامی ثابت از ابتدا می دانند پاسخ داده می شود و نظام ممتد را در این تز به اندیشمندان ارائه می کنیم تا با این امتداد در ایران قرن14 و 15خورشیدی، شاهد منظرهای بدیع و نو و برگرفته از پیشرفت های زمانی در بستر جهان بینی و تفکر پایدار برگرفته از فطرت انسانی باشیم. این بستر نمود کالبدی و ذهنی خود را برای سلوک انسان فراهم می کند و به همین دلیل در این رساله عنوان "طراحی باغ سلوک" بر آن نهاده شده که در آن سلوک یا باغ، همان هدف و مقصد است و زمان با تمام دگرگونی های تاریخی اش، بر آن می گذرد.