شهر تنیده از مفاهیم کالبدی، اجتماعی، فرهنگی با هدف ایجاد محیطی مناسب برای زندگی و بالندگی شهروندی است و هماهنگی و انطباق آن با نیازهای شهر و شهروندان عامل اصلی در ایجاد محیط زیست مناسب و مطلوب شهری است. مهمترین و اصلی ترین شاخصه واحد محلی، وجود اجتماع انسانی به هم پیوسته و متشکل از فضاهای جغرافیایی است که در آن انسانها ادراک مشترکی نسبت به ویژگیها و منافع یکدیگر داشته باشند و برای دستیابی به این مقصود به طور مستقیم در تأسیس نهادهای محلی برای اداره امور محیط زندگی خود اقدام نمایند. به موازات افزایش میزان شهرنشینی و گسترش شهر تهران و نیز اهمیت منطقه ده تهران این پژوهش کوشش مینماید با بهره گیری از دو روش گردآوری کتابخانه ای (توصیفی- تحلیلی)و میدانی به بررسی جایگاه ناحیه ها و محلات و تأثیرات سیاسی- اجتماعی آنها در مدیریت شهری تهران بپردازد.