هدف: هدف از تحقیق حاضر مطالعه اندازه های آنتروپومتریک و عوامل آمادگی جسمانی دانش آموزان پسر 14-12 سال شهر سبزوار بود.روش: این مطالعه بصورت مقطعی روی 368 نوجوان پسر 14-12 سال شهر سبزوار که بصورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند، انجام شد. اندازه های آنتروپومتریک شامل: وزن، قد، قد نشسته، طول دست ها، شاخص توده بدنی(bmi)، دور کمر(wc)،نسبت دور کمر به باسن((whr و درصد چربی بدن(bf%) بود. عوامل آمادگی جسمانی شامل: استقامت قلبی-تنفسی(آزمون20 متر شاتل ران)، قدرت عمومی(نیروسنج پشت و پا)، توان انفجاری پاها(آزمون پرش عمودی)، انعطاف پذیری(آزمون استاندارد نشستن و رسیدن)، چابکی(آزمون ایلی نویز) بود.یافته ها: میانگین وزن، قد، قد نشسته، طول دست ها، bmi، wc، whr و bf% آزمودنی ها به ترتیب 43/4 کیلوگرم، 1154/1 سانتیمتر، 77/1 سانتیمتر، 155 سانتیمتر، 18 کیلوگرم بر متر مربع، 67/6 سانتیمتر، 0/84 و 22 درصد بود. میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی( (vo2max، قدرت عمومی، توان انفجاری پاها، انعطاف پذیری و چابکی آزمودنی ها به ترتیب 49/6 میلی لیتر /کیلوگرم وزن بدن در دقیقه، 92/1 کیلوگرم، توان انفجاری پاها 56/9 کیلوگرم/متر، 30/5 سانتیمتر و 18/97ثانیه بود. بین vo2maxو اندازه های آنتروپومتریک، چابکی با قد و انعطاف پذیری با توان انفجاری پاها ارتباط منفی و معنی داری وجود داشت. در حالی که بین قدرت عمومی و توان انفجاری پاها با اندازه های آنتروپومتریک ارتباط مثبت و معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری: بررسی یافته های حاصل از این مطالعه نشان می دهد که دانش آموزان پسر 14-12 سال شهر سبزوار از نظر قد، وزن، bmi ، قدرت عمومی و توان عضلانی پایینتر از نمونه های خارجی، قد، وزن، bmi تقریباً برابر و قدرت عمومی و توان عضلانی بالاتر از نمونه های داخلی بودند. بر اساس معیار انعطاف پذیری نمونه های پژوهش از انعطاف پذیری مطلوب برخوردار می باشند. همچنین بر اساس bmi 5/30 درصد، درصد چربی بدن 26/9 درصد، whr 16/8 درصد و vo2max 10 درصد از دانش آموزان پسر 14-12 سال شهر سبزوار تا حدودی در معرض خطر روبرو شدن با بیماری های مزمن در آینده می باشند.

هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف چای سبز با دوزهای متوسط و بالا برترکیب بدن و نیم رخ لیپیدی زنان دارای اضافه وزن و چاق بود. 36 زن چاق و دارای اضافه وزن انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تمرین هوازی + دوز متوسط چای سبز (سن 11/40±31 سال و شاخص توده بدن 3/56±29/42 کیلوگرم بر مترمربع)، تمرین هوازی + دوز بالای چای سبز (سن 9/18±31 سال و شاخص توده بدن 3/14±29/45 کیلوگرم بر مترمربع) و دارونما (سن 11/12±34/91 سال و شاخص توده بدن 4/26±29/98 کیلوگرم بر مترمربع) قرار گرفتند. دو گروه تجربی به مدت 8 هفته به اجرای تمرین هوازی (3 جلسه در هفته، هر جلسه 45 دقیقه) و مصرف چای سبز پرداختند. شدت تمرین به صورت تدریجی هر دو هفته افزایش می یافت به طوریکه از شدت 65 % ضربان قلب حداکثر در دو هفته اول شروع و به 80 % ضربان قلب حداکثر در دو هفته پایانی رسید. میزان مکمل مصرفی برای گروه دوز متوسط، دوز بالا و دارونما، به ترتیب 500 و 750 میلی گرم چای سبز و نشاسته بود که به شکل کپسول در روزهای تمرین و قبل از تمرین، مورد استفاده قرار گرفت. در ابتدا و انتهای مطالعه، خونگیری از آزمودنی ها در حالت ناشتایی انجام شد. داده ها از طریق آزمون آنالیز واریانس یکطرفه و تست تعقیبی lsd مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. هشت هفته تمرین هوازی و مصرف چای سبز با دوزهای متوسط و بالا سبب کاهش معنادار وزن بدن ( p=0/022)، شاخص توده بدن (p=0/019)، درصد چربی بدن (p=0/008)، محیط کمر (p=0/033) و افزایش معنادار حداکثر اکسیژن مصرفی (001/0p=) شد، اما بین دو دوز مصرفی در شاخص های فوق تفاوت معناداری مشاهده نشد. همچنین در شاخص های نسبت محیط کمر به لگن (p=0/251)،ldl-c (p=0/075)، hdl-c (p=0/967)، کلسترول تام (p=0/389)، تری گلیسرید (p=0/614)، نسبت tcholبه hdl-c (p=0/301) و نسبت ldl-c به hdl-c (p=0/919) بین سه گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد. با توجه به نتایج می توان گفت که زنان چاق و دارای اضافه وزن احتمالا می توانند ترکیب بدن (وزن بدن، شاخص توده بدن، درصد چربی بدن و محیط کمر) و حداکثر اکسیژن مصرفی خود را از طریق تمرینات هوازی و مصرف مکمل چای سبز با دوزهای متوسط (500 میلی گرم چای سبز) و بالا (750 میلی گرم چای سبز) بهبود دهند. همچنین در رابطه با نیم رخ لیپیدی پیشنهاد می شود با توجه به درصد تغییرات، از دوز بالای چای سبز به همراه تمرینات استفاده شود.

هدف: بررسی تاثیر تمرینات پلایومتریک و تناوبی سرعتی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی و عملکرد فوتبالیست های نوجوان بود. مواد و روش ها:روش تحقیق به صورت نیمه تجربی بود.31 بازیکن (میانگین سن 0/6±13/35سال، وزن 5/55±34/87کیلوگرم، قد، 6/06±148/54 سانتی متر) از فوتبالیست های نوجوان شهرستان سبزوار انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه تمرینات پلایومتریک، تناوبی سرعتی و کنترل تقسیم شدند تا یک دوره 6 هفته ای ازتمرینات ویژه ی پلایومتریک و تناوبی سرعتی را طبق برنامه انجام دهند. برنامه تمرینی گروه تناوبی سرعتی شامل یک مسافت 36 متربود به این صورت که 5 مخروط به فاصله 9 متری از یکدیگر چیده شدند، آزمودنی باید از نقطه شروع فاصله بین مخروط ها را به صورت رفت و برگشت با حداکثر سرعت طی کرده سپس 30 ثانیه استراحت کند، بعد چرخه دوم را به ترتیبی که گفته شد اجرا نماید، سپس چرخه سوم را اجرا کرده در پایان 2 دقیقه استراحت نموده و دوباره یک ست سه چرخه ای مانند آنچه بدان اشاره شد را اجرا نماید (مسافت طی شده در هر چرخه 180 متر است). برنامه گروه پلایومتریک هم شامل 100-65 پرش بود که هر جلسه با یک پا و جفت پا از روی موانع 35، 55 و 90 سانتی متری انجام می شد. گروه کنترل هم برنامه عادی تمرینات خود را دنبال می کردند. یافته ها: نتایج نشان داد تمرینات پلایومتریک و تناوبی سرعتی باعث بهبود معنی دار سرعت عمومی (30، 40 متر)، توان بی هوازی (بی اسید لاکتیک، با اسید لاکتیک)، قدرت پا، توان پا و عملکرد سرعتی فوتبالیست های نوجوان می شوند. همچنین تمرینات پلایومتریک باعث بهبود معنی دار سرعت عمومی 15 متر و تمرینات تناوبی سرعتی باعث افزایش معنی دار vo2max شد. ضمنا بررسی ها نشان داد عملکرد هوازی با این که بین سه گروه تفاوت معنی داری ندارد، با هر سه نوع تمرینات پلایومتریک، تناوبی سرعتی و معمول فوتبال افزایش معنی داری یافت. بحث و نتیجه گیری: در این تحقیق مشخص شد بین تمرینات پلایومتریک و تناوبی سرعتی از لحاظ اثر گذاری بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی و عملکرد فوتبالیست های نوجوان تفاوت معنی داری وجود ندارد، لذا به مربیان توصیه می شود با مد نظر قرار دادن علاقه و شرایط تمرین یا مسابقه و نیز برای آمادگی بیشتر از هر دوی این تمرینات برای بهبود این شاخص ها در فوتبالیست های نوجوان استفاده کنند.البته با توجه به درصد تغییرات ایجاد شده، بهتر است از تمرینات تناوبی سرعتی استفاده شود.

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر یک جلسه تمرین مقاومتی با شدت های مختلف و حجم های یکسان برمیزان متابولیسم استراحت و اکسیژن مصرفی اضافی پس از ورزش می باشد. به همین منظور تعداد 12 مرد دانشگاهی با میانگین سن (1/1 ± 92/21)،قد (55/4 ± 17/175) و وزن (5/7±74/69) به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و در دو مرحله آزمون شرکت نمودند.هر دو مرحله آزمون(شدت 50 و 75% 1rm)در مورد اندازه گیری های rmr وepocوrer به بخش های پیش آزمون و پس آزمون تقسیم شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی tهمبسته و تست t مستقل تجزیه و تحلیل شدند.نتایج نشان دادکه مقادیر vo2 بعد از هر دو برنامه ورزش مقاومتی نسبت به مقادیر vo2 پایه(بر حسب میلی لیتر دردقیقه)در طی 90 دقیقه بعداز ورزش افزایش داشت و این افزایش برای هر دو مرحله معنی دار بود(001/0=p).با وجود این epoc کل در مرحله شدت 75% 1rm به طور معنی داری از مرحله شدت 50% 1rm بیشتر بود.همچنین rmr در هر دو مرحله ، در 15 ساعت پس از ورزش نسبت به rmr روز قبل افزایش قابل ملاحظه ای داشت که این افزایش در مرحله شدت 50%1rm معنی دار(02/0=p)و در مرحله شدت 75%1rm نزدیک به معنی داری(062/0=p) بود.مقادیر rer بعد از هر دو برنامه ورزش مقاومتی نسبت به مقادیر rerپایه در طی 90دقیقه بعد از ورزش کاهش معنی داری داشت(001/0=p).مقادیر rer دراندازه گیری های rmrروز دوم نسبت به روز اول، در هر دو مرحله آزمون کاهش معنی داری داشت(001/0=pبرای مرحله50%1rm و006/0=pبرای مرحله 75%1rm) و این نشان دهنده تغییر سوبسترا به سمت استفاده بیشتر از چربی ها، در روز بعد از هر دو جلسه تمرین می باشد . بنابراین می توان گفت که انجام ورزش های مقاومتی با شدت های 50 و75 درصد از یک تکرار بیشینه برای کاهش ویا تثبیت وزن موثر می باشند.

هدف تحقیق حاضر بررسی اثرات ورزش مقاومتی متوسط و سنگین بر اشتها ومقدار نروپپتید y ، گلیسرول ، گلوکز و لاکتات سرم در مردان سالم بود. بدین منظور طرح تحقیق متقاطع انتخاب شد که با همکاری 13 نفر(میانگین سن 1/6±37/4 سال، میانگین شاخص توده بدنی 0/88±26/44 کیلوگرم بر مترمربع، میانگین درصد چربی بدنی 1/39±22/46) از کارمندان مرد دانشگاه در سه حالت کنترل، ورزش مقاومتی متوسط (با شدت 70 درصد یک تکرار بیشینه،13 =n) و ورزش مقاومتی سنگین (با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه، 13=n ) به مدت 90 دقیقه و در 8 حرکت با 3 ست 10 تکراری انجام شد. تغذیه افراد در روز تمرین و روز قبل از آن مشابه بود. نمونه های خونی قبل، تقریباً بلافاصله پس از اجرای فعالیت ورزشی،3 و 9 ساعت پس از اجرای آزمون جمع آوری شد. اشتهای افراد در قبل از هر یک از مراحل خونگیری بوسیله پرسشنامه اشتها اندازه گیری شد. پس از اصلاح نتایج نسبت به تغییرات حجم پلاسما، تغییر معناداری در اشتها، غلظت نروپپتید y و گلیسرول سرم در اثر ورزش مقاومتی با شدت متوسط و سنگین مشاهده نشد. اشتها در هر سه گروه بلافاصله بعد اجرای پروتکل کاهش ، 3 ساعت بعد افزایش و 9 ساعت بعد نسبت به حالت پایه کاهش داشت. می توان گفت ورزش مقاومتی با شدت متوسط و سنگین بر میزان اشتها و غلظت نروپپتید y و گلیسرول سرم تاثیر معناداری ندارد و باعث کاهش گلوکز در 9 ساعت پس از ورزش مقاومتی و افزایش لاکتات سرم بلافاصله و 3 ساعت پس از ورزش مقاومتی می شود.