امروزه مدیریت رواناب سطحی شهری و استفاده مجدد از پساب از دغدغه های اصلی مدیران و طراحان شهری می باشد. تغییرات ایجاد شده در مشخصات سطوح در تبدیل حوضه های آبریز طبیعی، محیط های شهری مانند درصد نفوذپذیری، ضریب مانینگ ، آلودگی های انباشته شده بر سطوح و ... باعث ایجاد تغییرات نامطلوب در کیفیت و کمیت رواناب خروجی از حوضه های آبریز شهری شده است که اثرات نامطلوب بر منابع آب پذیرنده این رواناب خواهد داشت. در چند دهه اخیر رویکرد طراحی فضاهای شهری به منظور مدیریت رواناب سطحی استفاده از سیستم های نگهداری و بهبود کیفیت بوده است. در این تحقیق سعی شده است که رواناب شهری و مجموعه راهکارهای بهبود کیفی آن مدل سازی وتحلیل شود. بدین منظور حوضه آبریز شهری رودخانه کن در منطقه 22 تهران در نظر گرفته شده است. مدل حوضه آبریز شهری کن توسط مدلswmm ساخته شده و سپس برداشت کمی و کیفی از رواناب تولید شده در خروجی این حوضه در یک رخداد بارش در پاییز 1392 انجام گردید. داده های برداشت شده ازحوضه،مبنای اصلاح پارامترهای کمی و کیفی دخیل در مدل سازی رواناب توسط مدل swmm قرار گرفته است. در مرحله بعد رواناب تولیدشده حوضه آبریز شهری کن با پارامترهای اصلاح شده مدل swmm به طور پیوسته با داده های بارش 50 ساله ایستگاه مهرآباد مدل سازی شده است. به منظور مدل سازی راهکارهای بهبود کیفی رواناب و تدقیق پارامترهای تولید رواناب مدلswmm با استفاده از نتایج پیوسته مدل سازی حوضه آبریز کن با مدل swmm انجام شد. آب ورودی کانال کن با استفاده از دو سناریو تامین آب در دو چیدمان راهکارهای بهبود کیفی توسط مدل، مدل سازی و وضعیت کیفی دراز مدت رودخانه مورد بررسی قرار گرفته است. نهایتآ استفاده از پشت بام سبز بعنوان روش پیشنهادی بدست آمده است.