امروزه وجود بیماری های غیر واگیر با انواع و شدت های مختلف بیشتر به چشم می خورد. زندگی بدون تحرک به عنوان یکی از ریسک فاکتورهای اصلی بیماری های قلبی مطرح می شود و عدم فعالیت فیزیکی به عنوان چهارمین عامل خطر عمده مرگ و میر و باعث 3،2 میلیون مرگ و میر شناخته شده است. براساس تحقیقات جهانی، تخمین زده می شود خطر ابتلا به این بیماری ها در افراد کم تحرک حدود 2 برابر بیشتر باشد. از سوی دیگر با نگاه به پیشرفت هایی که در دهه گذشته در زمینه تعریف مفهوم ارتقای سلامت توسط متخصصان انجام گرفته، دیدگاه جدیدی در رابطه با نقش آموزش سلامت به عنوان بخش مرکزی و اساسی جنبش های نوین سلامت عمومی به وجود آورده است. از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین و مقایسه تاثیر روش های کارگاه آموزشی و پیام های الکترونیکی بر فعالیت فیزیکی زنان کارمند تربت حیدریه انجام گرفت. جامعه پژوهش متشکل از بانوان مدیر و معاونین ایشان در کلیه مدارس سطح شهرستان تربت حیدریه بوده و حجم نمونه پس از محاسبه 36.2 نفر تعیین گردید که در هر گروه 15 % افزایش حجم نمونه منظور و در هر گروه 42 نفر و جمعا 84 نفر مورد مطالعه قرار گرفتند. دو گروه به طور تصادفی در معرض دو متغیر مستقل، یعی کارگاه آموزشی و پیام های الکترونیک قرار گرفتند. بدین صورت که برای گروه اول یک کارگاه آموزشی تحت عنوان "فعالیت فیزیکی و ارتقاء سلامت" به مدت 8 ساعت و طی دو جلسه با فاصله 10 روز و برای گروه دوم همان مطالب و به صورت پنج پیام تحت وب، با فاصله گذاری دو روز بین هر دو پیام ارائه گردید. داده های حاصل با استفاده از نرم افزار spss v.20 و stattistica v.10 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و سطح معنی داری آزمون ها کمتر از 5% تعیین گردید. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که آموزش به روش کارگاه و پیام هر دو باعث ارتقاء آگاهی، نگرش و فعالیت فیزیکی افراد می گردد. اما در روش پیام الکترونیکی تاثیر بیشتری بر ارتقاء میزان آگاهی داشته و روش کارگاه آموزشی بر تغییر میزان عملکرد موثرتر می باشد.