نانو داروها به عنوان فصل مشترکی بین نانوتکنولوژی و علوم دارویی توجه بسیاری از گروه های تحقیقاتی را به سمت خود جلب کرده است. در سال های اخیر ژن درمانی به علت کاربرد در جایگزینی ژن های با عملکرد ناقص و درمان بیماری های اکتسابی بسیار مورد توجه قرار گرفته است(1).نانو مواد کربنی به علت سمیت سلولی پایین و سهولت ورود به سلول های پستانداران به عنوان سطوحی برای سنتز نانو دارو ها مورد استفاده قرار می گیرند. بیماری های ژنتیکی در سطوح و مراحل مختلفی درمان می شوند. در این مطالعه به سنتز سه گروه از حامل ها بر اساس اتصال پلیمرهای کاتیونی: پلی اتیلن ایمین (pei)، پلی آمیدوآمین(pamam) و پلی پروپیلن ایمین (ppi) پرداخته می شود. هر پلیمر از طریق لینکر های کربوکسیلات، گلایسین و اسپرمیدین به گرافن اکساید (go) متصل می شوند. ساختار حامل های سنتز شده با روش اسپکتروسکوپی ft-ir و tga شناسایی می شوند. سپس سایز، بار سطحی و توانایی متراکم کردن کمپلکس های go-polymer با dna انجام می شود. نتایج حاکی از توانایی حامل ها در متراکم کردن پلاسمید می باشد. توانایی حامل ها در متراکم کردن پلاسمید و سمیت سلولی آنها به ترتیب با استفاده از تست های اتیدیوم بروماید و mtt ارزیابی می شود. پلاسمید پروتئین gfp برای ارزیابی میزان ترانسفکشن و عکس برداری در سلول های زنده مورد استفاده قرار می گیرد. نانو حامل های سنتز شده ظرفیتهای بافری مناسبی را در گستره 2-12 از خود نشان دادند. در نهایت، میزان ترانسفکشن حامل ها توسط پلاسمید egfp-n1 و با روش فلوسایتومتری اندازه گیری می گردد و بیان ژن هر حامل با پلیمر پایه خود مقایسه می شود.