شیخ بهاء الدین محمد بن حسین عبدالصمد حارثی عاملی معروف به شیخ بهائی از دانشمندان شیعه و برجسته قرن یازدهم هجری است. ایشان بدون شک از چهره های نادر دوران و دانا مردانی بود که در تمام فنون از جمله: فقه، ریاضی، هیئت شناسی، معماری، مهندسی، لغت، نحو و بسیاری دیگر از دانش ها صاحب رأی بود. او در حدود هشتادوهشت کتاب و رساله در علوم مختلف نوشته است. مشهورترین کتاب ادبی وی کشکول نام داردکه شامل اشعار، حکایات، و پندو اندرزهای شیرین می باشد. او در محضر استادان و دانشمندان بزرگ زمان خود کسب فیض نمود و شاگردان مشهوری همچون ملاصدرای شیرازی، ملا محمدتقی مجلسی،... را پرورش داد.او همچون عالمان شاعر در وادی ادب قدم نهاده است و لیکن در جامعه ی کنونی ما شیخ بهائی به عنوان یک عالم دینی شناخته شده است بنابراین در این پژوهش:به شرح زندگی و آثار شیخ بهائی، بررسی خورده گیری ها بر عملکرد سیاسی وی ، کتاب شناسی توصیفی آثار ادبی ایشان ، بررسی سبک ادبی و اشعار، ویژگی های ممتاز ادبی و اندیشه های فرهنگی ایشان پرداخته می شود.