آموزش و پرورش از مهمترین و اساسی ترین جنبه های زندگی بشر است ، به گونه ای که هرگونه، اعوجاج و انحراف در آن باعث انحراف در همه امور زندگی می شود. تواناییهای انسان در زندگی بروز و ظهور پیدا می کند و انسانیّت انسان تحقّق می یابد .انسان شدن آدمی، در گرو رسیدن به قلمرو بازشناسی نیک از بد است. به همین دلیل، در قلمرو تعلیم و تربیت ، دیدگاه های متفاوتی به وجود آمده است وجود مسایل و چالش های گوناگون غیر اخلاقی در جوامع بشری، پرداختن به دیدگاه ها و اندیشه های جدید و تلاش برای حلّ کردن این مسایل را ضروری می نماید.به باور مولانا روح و جان، چیزی جز دانش و بینش و آگاهی نیست. از این رو هر که دانش و بینش و آگاهی بیشتری داشته باشد روح و جان بیشتری دارد. مولانا استعدادهای عالی تری راکه در انسان وجود دارد، مطرح می کند و می گوید: باید آن استعدادها را که جنگ وتنازع های کشنده را به تضاد و تعاون سازنده مبدل می کند، در انسان ها به فعلیّت برسانیم. هدف پژوهش بررسی جلوه های آموزش و پرورش در مثنوی مولوی است پژوهش از نوع کیفی ،کتابخانه ای و توصیفی است تعلیم وتربیت در واقع توسط مربّیِ قابل که ظرفیت اصلی متربّی را بدو بنمایاند محَقَّق می گردد، آنچه موجب عدم توفیق در امر آموزش وپرورش (تعلیم وتربیت ) می شود بی توجهی در رفع موانع معرفت و بی هنری مربّیان نا اهل و توجه صِرف به حواس ظاهرو قیاسات سطحی است.