صنعت فرهنگ در تعریفی مجمل به معنای انتقال مفاهیم فرهنگی در پرتو ابزارهای مدرن صنعتی می باشد. نیازمندی انسان به محصولات گوناگون صنعتی، او را وادار ساخته تا از هر محصولی بدون توجه به ملزومات آن بهره برداری کند. صاحبان صنعت نیز از این نیاز استفاده کرده و دغدغه های فرهنگی خود را با نیازهای صنعتی جوامع همراه می سازند. از این رو مصرف کنندگان محصولات صنعتی، ناخودآگاه ضمن استفاده از این محصولات به فرهنگ تولید شده نیز پایبند می گردند. صنعت فرهنگ در راستای اصول حاکم بر جریان خود چون اصالت ثروت، لذت و سلطه در صدد کسب هدف آرمانی خود یعنی حذف اندیشه های دینی از جوامع بوده و در این راستا از سیاست های راهبردی چون کمرنگ ساختن قداست دین، استحاله ارزش ها، تفرقه اندازی و زمینه سازی بهره می گیرد. در تأیید این مطلب می توان به مشخصه های بارز کارگزاران این صنعت چون مخالفت با دین و مذهب، دنیاطلبی، پیمان شکنی و خودباختگی اشاره کرد. این صنعت در فرآیند اثرگذاری با ایجاد رخنه در عقاید فردی و اجتماعی افراد سعی در تغییر ساختار عقلانیت جوامع دارد. استفاده از اعتقادات سست، عدم خردمندی، غفلت و بی اطلاعی مردم، همچنین تظاهر به کارهای شایسته، طرح شبهه ها و تبلیغات فراوان مواردی است که این صنعت با تکیه بر آن ها اهداف خود را محقق می سازد. روش تحقیق در این نوشتار سوال یابی از مطالعات نوین و پاسخ گویی بر پایه متون روایی به ویژه نهج البلاغه و کلام امیرمومنان علی (علیه السلام) است. مهم ترین سفارش نهج البلاغه و کلام امیرمومنان ارتقاء عقلانیت فردی با تبیین شناخت دنیا، تقوامداری و ولایت پذیری و همچنین ارتقاء عقلانیت جمعی در راستای ارائه راه کارهای اقتصادی، سیاسی و فرهنگی می باشد.