در دنیایی که تکنولوژی و فن آوری به سرعت در حال رشد و دگرگونی است، افرادی می توانند موفق و سازگار با این روند، توسعه و رشد یابند که در فضایی تربیت شده باشند که بیشترین تأکید برای موفقیت برای هر فرد، توجه به ابراز وجود، قدرت تصمیم گیری، مدیریت برقراری ارتباط شناخته شده و این مسائل به خوبی توسط خانواده و جامعه پرورش یافته باشد. این مهم چیزی نیست جز شناخت از خود یا همان خودپنداری. خودپنداری یا تصور از خود زیر بنای شخصیت ما می باشد. به همین دلیل به نظر می رسد تجربه های ما موید و تقویت کننده پندار ماست. حال چه در وضعیت مطلوب باشد، چه در جهت شرارت و نادرستی (مالتز، 1994) بر این اساس باید به این نکته توجه کرد که کودکان و نوجوانان براساس آنچه در مورد خود می پندارند، اعمال و رفتارشان را مدیریت می کنند. اگر کودک یا نوجوانی تصور مثبت از خود داشته باشد وارد فعالیت هایی می شود که استعدادهای درونی اش را شکوفا کند. در غیر این صورت تصور منفی از خود آنها را وارد دنیای منفی نگری و منفی گرایی می کند. به همین دلیل موفقیت و پیروزی هر انسانی در زندگی، کسب و کار، دوست یابی، تحصیلات، ورزش یا هر اقدام دیگر، حاصل تصور و نگرش شخصی او از خود است که تا چه حد به ارزش شخصی خود اطمینان دارد (چپمن به نقل از کرمی، 1380)