هدف از تحقیق حاضر تعیین ظرفیت بی هوازی با استفاده از کینتیک لاکتات خون در خلال فعالیت فرابیشینه یکنواخت بود. 15 آزمودنی مرد فعال از دانشجویان دانشگاه شهید باهنر کرمان با میانگین سنی 64/3 ±22 سال، جرم بدن 74/5± 74 کیلوگرم، قد 76/3± 176 سانتیمتر به طور داوطلب در تحقیق حاضر، شرکت کردند و در سه جلسه مجزا با فاصله زمانی یک هفته، یک آزمون فزاینده استاندارد تا رسیدن به واماندگی جهت تعیین pmax، یک آزمون فرابیشینه یکنواخت تا سرحد واماندگی جهت تعیین ظرفیت بی هوازی با استفاده از کینتیک لاکتات و آزمون وینگیت را انجام دادند. آزمون فزاینده، با شدت 75 وات شروع، و هر دقیقه یکبار 25 وات بر شدت کار افزوده شد. در آزمون دوم، آزمودنی ها یک تست فوق بیشینه را با توان معادل با p max110% تا سرحد واماندگی انجام دادند. قبل از شروع آزمون و در خلال انجام آزمون هر دقیقه یک بار، بلافاصله بعد از توقف تمرین و در دقایق 3، 6 و 9 مرحله ی ریکاوری، نمونه ی خونی از نوک انگشت جمع آوری و غلظت لاکتات خون با استفاده از دستگاه لاکتومتر اندازه گیری شد. تغییرات لاکتات (δla)، دامنه ی زمانی تغییرات لاکتات (δtla) و حداکثر لاکتات تحمل شده(lamax)، یکبار در حین تمرین و بار دیگر در مجموع دوره ی تمرین و ریکاوری، از نمودار غلظت لاکتات – بار کار برای هر یک از آزمودنی ها استخراج گردید. همبستگی بین متغیرها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون تعیین و جهت تعیین توانایی پیش بینی از آنالیز رگرسیون چند متغیره استفاده شد. بین حداکثر لاکتات تحمل شده در انتهای فعالیت فرابیشینه(05/0p < )، میزان تغییرات لاکتات در انتهای فعالیت فرابیشینه(01/0p < )، و حداکثر لاکتات اندازه گیری شده در دوره ی ریکاوری پس از فعالیت فرابیشینه (01/0p < )، زمان ادامه ی آزمون فرابیشینه(01/0p < ) و میزان تغییرات لاکتات دوره ی فعالیت و ریکاوری (01/0p <) با ظرفیت بی هوازی آزمودنی ها ارتباط معنادار گزارش شد اما بین ظرفیت بی هوازی و زمان دلتا لاکتات در مجموع دوره ی ریکاوری و فعالیت در آزمون فرابیشینه ارتباط معنادار وجود نداشت