در بعضی موارد دسترسی به عروق و تزریق داخل وریدی در پرندگان امکان پذیر نیست و نیاز به راهکارهای دیگری می باشد. لذا هدف از این مطالعه مقایسه ی تزریق داخل استخوانی و تزریق داخل وریدی در پرندگان بود. این مطالعه به روش کارآزمایی متقاطع انجام شد. ابتدا همه کبوترها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول داروی بیهوشی تیوپنتال سدیم را به روش داخل وریدی و گروه دوم به شیوه داخل استخوانی دریافت کردند. بعد از گذشت مدت زمان لازم جهت ازبین رفتن اثرات دارو کبوترهای گروه یک به روش داخل استخوانی و کبوترهای گروه دو به صورت داخل وریدی بیهوش شدند. پارامترهایی از قبیل تعداد تلاش ها جهت تزریق، زمان بیهوش شدن، مراحل مختلف بیهوشی و زمان به هوش آمدن هر یک از کبوترها بررسی شد. به علاوه تعداد ضربان قلب، تعداد تنفس و دمای کلوآک هر کبوتر قبل از بیهوشی (زمان صفر) و در زمان های 30 -20 -10 -5 -1 دقیقه بعد از بیهوشی اندازه گیری شد. بررسی های آماری نشان داد اختلاف تعداد تنفس کبوترها بین دو روش بیهوشی در یک دقیقه بعد از تزریق دارو از نظر آماری معنی دار بود (0.05>p). در سایر زمان ها در طول مدت آزمایش تفاوت معنی داری بین میانگین تعداد تنفس در دو گروه مشاهده نشد (0.05<p). همچنین در طی آزمایش تفاوت معنی داری بین میانگین تعداد ضربان قلب و دمای کلوآک بین دو گروه وجود نداشت (0.05<p). زمان شروع بیهوشی در روش تزریق داخل وریدی به طور معنی داری از روش تزریق داخل استخوانی کمتر بود (0.05>p). اختلاف مشخصی به منظور تعداد تلاش ها جهت تزریق، مراحل مختلف بیهوشی و زمان بازگشت از بیهوشی در دو گروه مورد مطالعه ثبت نشد (0.05<p). نتایج این مطالعه نشان داد تزریق داخل استخوانی تیوپنتال سدیم در کبوتر قابل مقایسه با تزریق داخل وریدی است.