در این پژوهش به بررسی رابطه میان 3 متغیر هوش اجتماعی، عوامل شخصیتی و استرس سازمانی پرداخته و نقش میانجی حل مساله اجتماعی را در تعدیل استرس بررسی نمودیم. این پژوهش روی 284 نفر از کارمندان ادارات دولتی شهر ورامین و با نمونه گیری خوشه ای تصادفی انجام گرفت. هوش اجتماعی با پرسشنامه 21 سوالی سیلورا، عوامل شخصیتی بوسیله پرسشنامه خودگزارشی 60 سوالی هگزاکو پی آی ساخته لی و آشتون، حل مسأله اجتماعی با پرسشنامه 25 سوالی دزوریلا و مایدیو- الیوراس و استرس سازمانی با پرسشنامه 33 سوالی سین که شامل 11 خرده مقیاس است اندازه گیری شدند. نتایج تحلیل رگرسیون چند متغیری مشخص کرد خرده مقیاسهای جهت گیری منفی به مسأله و سبک تکانشگری/بی دقتی از سازه حل مسأله اجتماعی بهترین پیش بینی کننده میزان استرس سازمانی در کارمندان بودند. نتایج تحلیل مسیر مشخص کرد هنگامی که متغیر حل مساله اجتماعی به عنوان میانجی وارد مدل می شود، وظیفه شناسی با ضریب مسیر -0/11 بیشترین تاثیر را برروی استرس سازمانی می گذارد؛ این بدان معناست که شخصی با توانایی حل مساله اجتماعی، هرچه وظیفه شناسی بیشتری داشته باشد به مراتب استرس سازمانی کمتری را تجربه خواهد کرد. بعد از آن برونگرایی، صداقت/تواضع، هیجان پذیری و مهارتهای اجتماعی اثر گذار هستند که هر چند مقدار آنها قابل ملاحظه نیست، ولیکن معنی دارند.