هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی تمرینات حرکتی بر بهبود ادراک زمان در دو گروه بیماران و افراد عادی بود. نوع تحقیق کاربردی و روش پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان ایثار و فاطمی و شهروندان سالم شهرستان اردبیل با دامنه سنی 53- 18 بودند که تعداد این بیماران 200 نفر بود. نمونه آماری این پژوهش شامل 60 بیمار مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی و 60 فرد سالم بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند. گروه بیماران به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شده و در هر گروه 30 نفر به طور تصادفی قرار گرفتند. گروه افراد عادی نیز به همین ترتیب در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار گرد آوری اطلاعات مصاحبه بالینی با بیماران، مقیاس سندرم مثبت و منفی panss و دستگاه کامپیوتر و زمان سنج بود و روش تحلیل داده ها واریانس چند متغیره بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد که: تمرینات حرکتی بر بهبود ادراک زمان در بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی موثر بود. همچنین تمرینات حرکتی بر بهبود ادراک زمان در افراد عادی موثر بود. ضمناً برسی حاصل از مقایسه بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی با افراد عادی و همچنین مقایسه بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی تیپi با تیپ ii نیز نشان داد که ادراک زمان در بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی نسبت به افراد عادی دچار اختلال بود و بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی تیپ i در ادراک زمان دچار اختلال بیشتری بودند. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی در ادراک زمان دچار اختلال بوده و با آموزش تمرینات حرکتی مناسب می توان در ادراک زمان آن ها تغییر ایجاد کرد. بنابراین می توان گفت تمرینات حرکتی به عنوان یک مکمل درمانی مهم برای درمان بیماری های روانی، در توانبخشی بیماران روانی قابلیت کاربرد دارد.