مجمع تشخیص مصلحت نظام از نهادهای سیاسی جمهوری اسلامی ایران است که در سال 1366 با فرمان امام خمینی(ره) و بواسطه اختلافات بین مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبـان تأسیس شد. وجود شبهات فراوان و عدم تحقیقات گسترده در رابطه با مجمع، ضرورت پژوهشی هرچند مختصر را دوچندان می نماید. از این رو، این تحقیق باهدف بررسی مبانی فقهی، وظایف، عملکرد و ساختارهای مجمع تشخیص مصلحت، با روش توصیفی گامی در راستای پاسخگویی به شبهات پیرامون مجمع برداشته است. نتایج حاصل،گویای این است که مبنای فقهی مجمع، مصلحت حفظ دین و نظام اسلامی می باشد که در قالب احکام حکومتی تبلور می یابد و این احکام قسمی مستقل از احکام شرعی اولیه و ثانویه می باشند. مصوبات مجمع که در حل معضلات نظام و تعیین سیاست های کلی نظام با مشاوره با رهبری انجام می شود، جزو احکام حکومتی به شمار می رود و از اعتبار شرعی بر خوردار است و مخالفت با آن جایز نیست. مدت زمان مصوبات مجمع تا زمانی است که موضوع و شرایط آن باقیست و از آنجا که ولایت مطلقه فقیه مورد پذیرش فقهای شیعه می باشد، مجمع هم در رابطه با مصوباتی که با مشاوره با رهبری صادر می کند، حق قانون گذاری داشته و می تواند در صورت تزاحم احکام شرعی با احکام حکومتی، احکام حکومتی را مقدم بدارد و فراتر از احکام شرعی و اصول قانون اساسی، حکمی را بر اساس مصلحت جامعه اسلامی، به طور موقت صادر نماید.