ایران در دهۀ1350ﻫ ش یک نقش منطقه ای را در خلیج فارس بر عهده گرفت. عواملی که به این امر کمک کرد عبارت بودند از : خروج نیروهای انگلستان از خلیج فارس بر اساس سیاست شرق کانال سوئز و مسئله خلاء قدرت در منطقه،دکترین نیکسون مبنی براعطای هر چه بیشتر اختیارات امنیتی به متحدان آمریکا در مناطق ژئوپولتیک جهان، تحول نقش آفرینی ایران به عنوان قدرت برتر در حوضه خلیج فارس با هدف پر کردن خلاء قدرت، افزایش قیمت نفت و توسعه توانمندی نظامی ایران و سرانجام جنگ ظفار و ناتوانی عمان در سرکوبی آن. نقش ژئوپولتیکی جدید ایران در منطقه خلیج فارس موجب دخالت ایران در جنگ ظفار شد. هدف شورشیان ظفار براندازی تمام رژیم های بین عمان وعراق بود.این جبهه از مردم ایران نیزمی خواست که به آنها ملحق شوند.شورشیان ظفار نه تنها برای عمان بلکه برای ایران نیز خطرناک بودند فعالیت این جبهه خطری برای امنیت خلیج فارس و صدور نفت ایران در تنگه هرمز بود. حکومت پهلوی دوم با سرکوب شورشیان ظفار بقای حکومت سلطان قابوس را تضمین نمود و کشورش را از تجزیه توسط شورشیان کمونیست نجات داد. مسأله پژوهش حاضر بررسی و تبیین روابط اسیاسی، اقتصادی ایران با عمان در دوره پهلوی دوم است وسوال اصلی طرح شده این است که روابط سیاسی، اقتصادی ایران و عمان در دوران پهلوی دوم بیشتر تحت تأثیر چه مسائلی بوده است. در این پژوهش از روش تاریخی با تکیه بر تکنیک کتابخانه ای و با استناد به منابع معتبر استفاده شده است. از آنجایی که کشور عمان بر بخش بسیار مهم جنوبی تنگه هرمز که در سیاست خارجی ایران اهمیت زیادی داشت مسلط بود پهلوی دوم تصمیم گرفت با حمایت های سیاسی، اقتصادی و به ویژه نظامی از سلطان قابوس تقریباً کنترل تمامی تنگه هرمز را به دست آورد و از آن به بعد عمان به عنوان یکی از مهمترین شرکای سیاسی، اقتصادی ایران در منطقه خلیج فارس همیشه در راستای سیاست های حکومت پهلوی دوم عمل می کرد. این روابط تا پایان حکومت پهلوی در ایران ادامه داشت.