استافیلوکوکوس اورئوس یکـی از مهمتـرین عوامـل عفونـت هـای بیمارستانی وعفونت ها ی کسب شده از اجتماع است که می توانـد عامــل عفونــت هــا ی مهمــی همچــون بــاکتریمی، انــدوکاردیت و عفونت های پوستی باشد. یکی ازعوامل ایجاد بیماری دراین باکتری وجود پروتئین هایی مثل فیبرینوژن و فیبرونکتین و استفاده از آنها جهت محافظت خود از سیستم ایمنی میزبان می باشد. شناسایی این عوامل در شناخت روند بیماری زایی باکتری لازم است. در این تحقیق جامعه مورد مطالعه، باکتری های استافیلوکوکوس اورئوس منطقه سیستان می باشند. اطلاعات اولیه در مورد ژنهای عامل فاکتورهای بیماری زای، باکتری استافیلوکوکوس اورئوس به صورت اسنادی و با استفاده از منابع کتابخانه-ای و اینترنت به دست آمد. نمونه ها از ادرار، خون، ترشحات بینی وریه بیماران بیمارستان های زابل جمع آوری شد و با کشت دادن این باکتری ها در محیط های عمومی ، اختصاصی و تست های اختصاصی بیوشیمیایی نوع باکتری مورد تایید -قرارگرفت. پس ازکشت وتکثیر آنهاdna باکتری ها استخراج گردید و با استفاده از pcr و پرایمرهای اختصاصی فراوانی ژن های کدکننده فیبرینوژن (clfa,clfb) و فیبرونکتین (fnba,fnbb) در100 نمونه استافیلوکوکوس اورئوس ایزوله شده در بیمارستان های شهرستان زابل تحت بررسی قرار گرفت و در پایان آنالیز آماری یافته های پژوهش با استفاده از نرم افزارspss انجام گرفت. نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد: 50 % نمونه های مورد بررسی حداقل یکی از ژن های مورد نظر را نشان دادند. فراوانی ژن های کدکننده فیبرینوژن(clfa,clfb) به ترتیب19% و 16% و فیبرونکتین (fnba,fnbb) 25% و 19% می باشد. از آنجا که علیرغم فرضیات اولیه فراوانی ژن های مورد مطالعه کم می باشد احتمال دارد باکتری های مورد مطالعه در این تحقیق از سویه های متفاوتی باشند و از فراوانی پایینی برخوردارند همچنین محل حضور باکتری ها با مثبت شدن ژن های نامبرده نسبت مستقیم دارد به عنوان مثال نمونه های ادرار هیچکدام از ژن های مورد نظر ما را نشان نمی دهند. از نتایج این تحقیق می توان در تجویز آنتی بیوتیک مناسب جهت درمان به موقع استفاده نمود.

استافیلوکوکوس به عنوان شایع ترین علت عفونت های مرتبط با بیوفیلم شناخته شده است. به نظر می رسد توانایی تشکیل بیوفیلم نقش مهمی در عفونت های استافیلوکوکی بازی می کندpia . (پلی ساکارید چسبنده بین سلولی) مسئول تشکیل بیوفیلم استافیلوکوکی است که توسط اپرون ica کد می شود. عفونت های توأم با بیوفیلم معمولاً برگشت پذیر بوده و به درمان به سختی پاسخ می دهند. در این مطالعه تولید بیوفیلم در 100 ایزوله استافیلوکوک جدا شده از بیماران کلینیکی مورد بررسی قرار گرفت. تمام ایزوله ها بر اساس روش های استاندارد شناسایی شد (27 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس و 73 ایزوله استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس). بررسی فنوتیپی تشکیل بیوفیلم با استفاده از دو روش کنگورد و لوله ای انجام گردید و تمامی ایزوله ها از لحاظ حضور ژن های اپرون ica با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز(pcr) مورد ارزیابی قرار گرفت. از مجموع 100 ایزوله جدا شده (27 ایزوله استافیلوکوک اورئوس و 73 استافیلوکوک اپیدرمیدیس) 68٪ تولید بیوفیلم کردند. توزیع فرکانس ژن های مورد مطالعه به صورت 11٪ icar، 12٪ icac، 14٪ icab، 19٪ icad، و 16٪icaa مشاهده شد. در روش pcr ، از بین ایزوله های دارای توانایی تشکیل بیوفیلم با دو روش فنوتیپی (لوله ای و کنگورد) به ترتیب 27% و 30% ایزوله های لوله ای مثبت و کنگورد مثبت دارای اپرون ica بودند. همچنین 45% لوله ای مثبت و 65% کنگورد مثبت، فاقد اپرون ica بودند. این مطاله نشان داد که نتایج فنوتیپی با فراوانی ژنوتیپی همخوانی ندارد و تشکیل بیوفیلم به عوامل دیگری غیر ازحضور اپرون ica بستگی دارد.

زمینه و اهداف: اشریشیا کلای یکی از شایع ترین عوامل باکتریای در عفونت های ادراری (uti) است. فیمبریه های اشریشیاکلای قابلیت تهاجم باکتری را به بافت کلیوی افزایش می دهد. آنالیز ژنتیکی اشریشیا کلای نشان می دهد که این جدایه ها در چهار گروه اصلی فیلوژنتیکیa ،b1 ،b2 ،d انتشار دارند. گروه های فیلوژنی در زمینه ژن های ویرولانس و مقاوت آنتی بیوتیکی دارای تفاوت-های هستند. مواد و روش ها: از 185 بیمار مبتلا به عفونت دستگاه ادراری در مناطق سیستان نمونه ادراری جمع آوری گردید. نمونه ها جهت جدا سازی اشریشیا کلای کشت داده شد و با استفاده از روش های بیوشیمیایی استاندارد از نمونه های کشت داده شده 100 جدایه مورد تایید قرار گرفت. از تمامی جدایه ها dna به روش جوشانیدن استخراج شد، و با روش pcr، گروه فیلوژنی جدایه ها و همچنین فراوانی ژن های فیمبریا fim، sfa، pap، focو afa مشخص گردید. یافته ها: در مجموع از 100 ایزوله اشریشیاکلای مورد مطالعه، ژن fim با 95% بیشترین فراوانی و ژن afaبا 12% کمترین فراوانی ژنی را داشتند. فراوانی ژنی برای ژن های sfa، pap و foc به ترتیب 81%، 57% و 16% مشاهده گردید. تعداد 55، 22، 17 و 6 ایزوله به ترتیب به گروه های b2، d، a و b1 تعلق داشتند. بیشترین توزیع ژنی ژن های بیماری زا در گروه b2 و کمترین در گروه b1 مشاهده شد. بیشترین ارتباط معنی داری بین گروه های فیلوژنی و ژن های ویرولانس در ایزوله های متعلق به گروه های b2 و a مشاهده گردید(p value 0.05). ایزوله های گروهd وb1 با توزیع هیچ ژنی رابطه معنی داری نداشت (p value ≥ 0.05). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که ژن های fim، sfa و pap شایع ترین ژن های بیماری زای کدکننده فیمیریه در اشرشیاکلای های جدا شده از عفونت ادراری در منطقه سیستان می باشد. این مسئله می تواند اطلاعاتی رابطه با اهمیت آنها در آسیب شناسی عفونت ادراری، مدیریت utiو راه کارهای درمانی فراهم آورد.