فولاد زنگ نزن 17-7 ph، نوعی فولاد رسوب سخت شونده نیمه آستنیتی می باشد که کاربردهای ویژه ای در صنایع مختلف مانند هوافضا و نظامی دارد. مزیت این فولاد در این است که با انجام عملیات ساده پیرسازی، سختی آن افزایش می یابد. پیرسازی این نوع فولادها در دمایی بین 480 تا 640 درجه سانتی گراد انجام می شود. در این تحقیق تأثیر فرایند پیرسازی بر رفتار خوردگی موضعی این فولاد در دماهای 480،565 و640 درجه سانتی-گراد. مورد بررسی قرار گرفت. مشاهدات نشان داد که با افزایش دمای عملیات پیرسازی از 480 درجه سانتی گراد تا دمای 565 درجه سانتی-گراد،پتانسیل حفره دار شدن فولاد کاهش می یابد درصورتی که بعد از این دما شاهد افزایش پتانسیل حفره دار شدن هستیم. دلیل این امر تشکیل نواحی خالی از کروم در حین فرایند پیرسازی است که به عنوان مکان های مرجح جوانه زنی عمل می کنند. فرایند پیرسازی تا دماهای 565 درجه سانتی گراد موجب افزایش درجه حساس شدن فولاد می شود در این دما شاهد کمترین میزان پتانسیل حفره دار شدن هستیم. درحالی که با افزایش دما تا 640 درجه سانتی گراد به دلیل رخ دادن پدیده خودترمیمی عناصر آلیاژی به زمینه پس زده می شوند و خواص خوردگی موضعی بهبود می یابد. بنابراین درجه حساس شدن با پتانسیل حفره دار شدن رابطه معکوس دارد. همچنین مشاهدات نشان داد که تأثیر فرایند پیرسازی بر تشکیل حفره های شبه پایدار این فولاد ناچیز است.