وجود کودک درخودمانده مشکلاتی را برای والدین فراهم میآورد که هرگز والدی که دارای کودکی عادی است نمیتواند تصور آن فضا را داشته باشد. این کودکان تاثیرات بیشماری بر رفتارها و عملکرد والدین خود گذاشته و موجب میگردند که والدین بخصوص مادران در اتخاذ سبک¬های فرزندپروری و سبک¬های دفاعی خود مانند والدین¬ای که دارای کودکان عادی هستند، همانند نباشند. سبک¬های مقتدرانه و مکانیزم-های رشد یافته اغلب در خانواده های کودکان درخودمانده دیده نمی¬شود. هدف اصلی این پژوهش بررسی مقایسه¬ای سبکهای فرزندپروری و سبکهای دفاعی در مادران کودکان درخودمانده و عادی بوده است. تحقیق حاضرپژوهشی بنیادی و ازنوع پس رویدادی بوده که روش نمونه گیری آن تصادفی و به شناسایی سبکهای اتخاذ شده فرزند پروری و مکانیسم های دفاعی در مادران کودکان درخودمانده و عادی و در نهایت مقایسه هر دو سبک در هر دو متغیر می¬پردازد. این تحقیق نظری بوده و از روش های استدلال و تحلیل عقلانی استفاده کرده و بر پایه¬ی مطالعات کتابخانه ای ، مصاحبه و پرسشنامه می¬باشد که در سال 1392 انجام شده است. برای شیوه¬های فرزند¬پروری از جامعه آماری شامل 52 مادر دارای کودک عادی و 53 مادر دارای کودک درخودمانده استفاده شده است. برای مکانیسم¬های دفاعی از دو پرسشنامه¬ی حسن عبدالله زاده وdsq استفاده شده است که برای پرسشنامه عبدالله زاده از جامعه آماری 42 مادر دارای کودک عادی و 40 مادر دارای کودک درخودمانده و برای پرسشنامه dsq از 37 مادر دارای کودک عادی و 50 مادر دارای کودک درخودمانده که از شهر تهران بطور تصادفی ودر دسترس انتخاب شده بودند، استفاده شده است. سپس کلیه اطلاعات در دو بخش روش¬های توصیفی و روش¬های استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در تجزیه و تحلیل توصیفی شاخص¬های آماری مربوط به نمرات متغیرها با استفاده از نرم افزار spssمحاسبه گردیده و نمودارهای مربوطه ترسیم شده است. شاخص¬های آماری که در تجزیه و تحلیل توصیفی استفاده شده است شامل : شاخص¬های گرایش مرکزی و انحرافی نظیر میانگین، واریانس و انحراف استاندارد می¬باشد. در بخش روش¬های استنباطی از آزمون تحلیل واریانس استفاده شده است. نتایج نشان داد که میانگین نمرات مکانیزم¬های دفاعی نوروتیک و رشد نایافته در مادران کودکان درخود مانده نسبت به مادران کودکان عادی بیشتر است ، بدین معنا که مادران کودکان درخودمانده در مقایسه با مادران کودکان عادی بیشتر از مکانیزمهای دفاعی نوروتیک استفاده می¬کنند. تحلیل ها نشان دادند که بین انواع مکانیزم¬های دفاعی در مادران دارای کودکان عادی و درخودمانده نیز تفاوت معنادار وجود دارد. جدول تحلیل واریانس بیانگر آن است که در بین مکانیزم¬های دفاعی مکانیزم¬های واپس رانی، جبران و دلیل تراشی در بین دو گروه تفاوت معناداری داشته و در سایر مکانیزم¬های دفاعی بین مادران کودکان عادی و درخودمانده تفاوت معناداری گزارش نشده است. علاه براین نتایج نشان داد دربین سبک¬های فرزندپروری، سبک مستبدانه در بین دو گروه تفاوت معناداری داشته است .بدین معنا که مادران کودکان درخودمانده در مقایسه با مادران کودکان عادی بیشتر از سبک مستبدانه استفاده می¬کنند. اما در سبک مقتدرانه میانگین نمرات مادران کودکان عادی بیشتر است. با این حال در سبک سهل¬گیر تفاوت محسوسی بین دو گروه مشاهده نمی¬شود. در خاتمه پیشنهاد می¬شود با توجه به میانگین بالاتر از حد متوسط در مورد میزان سبکهای فرزندپروری مستبدانه در میان مادران کودکان درخودمانده و مکانیز¬های دفاعی نوروتیک (روان آزرده) و رشد نایافته نیاز مبرم به افزایش توجه مسئولین امر به وضعیت درمانی – روانی خانوادگی و اجتماعی این گروه از مادران وجود دارد. ضمنا"پیشنهاد می¬شود مراکز بیشتری با هزینه¬های کمتر در اختیار خانواده¬هایی که دارای کودکان درخودمانده هستند، ابداع ومعلمان و دست اندرکاران بیشتری جهت کمک و آموزش به این گروه از کودکان تعلیم و تربیت داده شوند.