به منظور بررسی تأثیر مقادیر مختلف نیتروژن و الگوی کشت مخلوط بر کمیت و کیفیت علوفه جو و نخود فرنگی، آزمایشی در سال زراعی 91-1390 به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه دانشگاه گنبد کاووس به اجرا در آمد. عامل های مورد بررسی مشتمل بر ا لگوی کاشت در 5 سطح و شامل کشت خا لص جو، کشت مخلوط جایگزین 75 درصد جو و 25 درصد نخود فرنگی، کشت مخلوط جایگزین 50 درصد جو و 50 درصد نخود فرنگی، کشت مخلوط جایگزین 25 درصد جو و 75 درصد نخود فرنگی و کشت خالص نخود فرنگی و عامل نیتروژن در چهار سطح و شامل عدم مصرف و مصرف 25، 50 و 75 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار با منبع اوره 46 درصد بود. نتایج نشان داد که کشت خالص جو بیش ترین عملکرد علوفه را با 17/16 تن در هکتار داشت. با کاهش نسبت جو در کشت مخلوط، عملکرد علوفه هم کاهش یافت به طوری که حداقل عملکرد در کشت مخلوط با 9/62 تن در هکتار از تیمار کشت مخلوط 25 درصد جو و 75 درصد نخود فرنگی به دست آمد. تیمار کشت خالص نخود فرنگی با 6/71تن در هکتار حداقل عملکرد را در بین تیمارها تولید کرد. کشت خالص جو بیش ترین فیبر را داشت ولی سایر صفات در جو حداقل بود. حداقل فیبر غیر قابل حل در شوینده های اسیدی مربوط به کشت خالص نخود فرنگی و حداکثر سایر صفات مربوط به این تیمار بود. نسبت برابری زمین در تیمارهای کشت مخلوط کمتر از یک بود که نشان دهنده نامطلوب بودن کشت مخلوط جو و نخود فرنگی از این نظر می باشد. افزایش نیتروژن باعث افزایش عملکرد علوفه شد اما نسبت برابری زمین تغییر محسوسی نداشت. ضریب نسبی تراکم در جو و نسبت رقابتی و شاخص غالبیت جو در هر سه تیمار کشت مخلوط بیش تر بود. کشت مخلوط سود اقتصادی نداشت.

آزمایشی به منظور مقایسه کارایی علف¬کش های خاک مصرف پرسوئیت، ترفلان و اختلاط آن ها (دزهای جایگزینی و افزایشی)، وجین و عدم وجین بر کنترل علف¬های هرز، عملکرد، اجزاء عملکرد و محتوی کلروفیل و فنل کل رقم سویا dpx به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در روستای قراول حاجی از توابع شهرستان کلاله در سال 1393 انجام شد. قبل از اجرای آزمایش، بانک بذور علف های هرز در خاک مورد بررسی قرار گرفت. آنالیز واریانس داده ها نشان داد که تیمارهای مختلف علف¬کش های ترفلان و پرسوئیت و اختلاط آن ها، وجین و عدم وجین تاثیر معنی داری بر صفات سطح برگ، ارتفاع بوته در زمان گلدهی، تعداد غلاف در بوته، وزن خشک اندام های هوایی، تعداد دانه در بوته، عملکرد دانه، محتوی کلروفیل b، محتوی پروتئین، محتوی فنل کل داشتند. در حالی که تاثیر معنی داری بر صفات ارتفاع بوته در زمان رسیدگی کامل، تعداد شاخه غلاف¬دار، تعداد دانه در غلاف، وزن هزار¬دانه، محتوی کلروفیل a و محتوی کلروفیل کل مشاهده نشد. نتایج این بررسی نشان داد اعمال تیمارهای مختلف علف کش ها بصورت جایگزینی و افزایشی آن ها در اغلب موارد بیشترین تاثیر مثبت معنی دار بر عملکرد دانه در هکتار نسبت به تیمار عدم وجین داشتند. در صورتی¬که کم¬ترین تاثیر مثبت مربوط به اعمال تنهای علف-کش های خاک مصرف مورد بررسی بود. در این مطالعه در تیمار 100 درصد ترفلان به ترتیب بیشترین و کم¬ترین میزان فنل کل و پروتئین به¬دست آمد. نتایج همچنین نشان داد که تیمارهای علف¬کش به صورت تنها و اختلاط آن ها منجر به کاهش میزان پروتئین در سویا شدند. در مورد علف های هرز، تیمار علف¬کش 100 درصد ترفلان اثر کنترل¬کنندگی کم¬تری بر تراکم بوته علف های هرز پهن¬برگ حاضر در این مطالعه داشت. همچنین نشان داد که اعمال سم پرسوئیت به تنهایی و یا اختلاط آن با سم ترفلان، علف های هرز بیشتر به خصوص پهن¬برگ¬ها را می تواند کنترل نماید. در تیمار عدم وجین بیشترین ارتفاع بوته مربوط به علف هرز سوروف بود. از طرفی کم¬ترین ارتفاع بوته در تیمار ترکیبی 50% پرسوئیت و 100% ترفلان بدست آمد. این بیان¬گر وجود اثر سینرژیستی سموم خاک مصرف مورد استفاده با دزهای افزایشی است. در بین علف های هرز پهن-برگ، علف هرز خربزه وحشی با تراکم 5 بوته در متر مربع بیشترین تراکم را در تیمار عدم وجین داشت. تیمارهای خاک مصرف علف¬کش های مورد بررسی و اختلاط آن ها توانستند تراکم این علف هرز را کاهش دهند. در بین علف های هرز باریک¬برگ، علف هرز سورف با 33/15 بوته در متر مربع بالاترین تراکم را به خود اختصاص داد.

جهت بررسی اثر کود گوگرد و باکتری تیوباسیلوس بر عملکرد، اجزای عملکرد و درصد روغن آفتابگردان، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه دانشگاه گنبد اجرا شد. در این تحقیق از رقم هایسون 25 آفتابگردان استفاده شد. عامل اول میزان گوگرد در چهار سطح و شامل عدم مصرف گوگرد (0s)، مصرف 200 کیلوگرم گوگرد خالص در هکتار (1s)، مصرف 400 کیلوگرم گوگرد خالص در هکتار (2s) و مصرف 600 کیلوگرم گوگردخالص در هکتار(3s) و عامل دوم میزان باکتری تیوباسیلوس در چهار سطح و شامل عدم مصرف تیوباسیلوس (0t)، مصرف 10 کیلوگرم تیوباسیلوس (1t)، مصرف 20 کیلوگرم تیوباسیلوس (2t) و مصرف 30 کیلوگرم تیوباسیلوس (3t) در هکتار بود. نتایج نشان داد که اثر گوگرد بر ارتفاع بوته، وزن 1000 دانه، عملکرد بوته و عملکرد دانه در سطح پنج درصد و بر وزن خشک بوته بدون طبق، وزن طبق بدون دانه، درصد روغن و عملکرد روغن در سطح یک درصد معنی دار شد. اثر تیوباسیلوس بر تعداد ردیف در طبق، وزن 1000 دانه، عملکرد بوته و عملکرد دانه در سطح پنج درصد و بر ارتفاع بوته، ماده خشک بوته بدون طبق، درصد روغن و عملکرد روغن در سطح یک درصد معنی دار شد. اثر متقابل در مورد هیچ یک از صفات معنی دار نشد. کلیه صفات در تیمارهای مصرف بالای گوگرد و تیوباسیلوس بیش‎تر از بقیه تیمارها بود. بیش ‍‎ترین عملکرد دانه، درصد روغن و عملکرد روغن به ترتیب با 3397 کیلوگرم در هکتار، 28/47 درصد و 1610 کیلوگرم در هکتار از تیمار مصرف 600 کیلوگرم گوگرد در هکتار به دست آمد و بیش ‍‎ترین عملکرد دانه، درصد روغن و عملکرد روغن نیز به ترتیب با 3439 کیلوگرم در هکتار، 88/45 درصد و 1587 کیلوگرم در هکتار از تیمار مصرف 30 کیلوگرم تیوباسیلوس در هکتار به دست آمد.