در حال حاضر کاربرد اکثر داروهای درمان سرطان به علت سمیت زیاد، ناکارآمدی بالا و نیز هزینه¬ی بسیار بالا با محدودیت مواجه می باشد. کورکومین، یک پلی فنل مشتق از گیاه curcuma longa است که دارای خواص ضد توموری بوده و فاقد معایب ذکر شده¬ی داروهای کنونی درمان سرطان است. در غلظت¬های موثر کورکومین علیه سلول های سرطانی، سلول های نرمال آسیب نمی¬بینند. یکی از مهم ترین تفاوت¬های بین سلولهای نرمال و سرطانی عملکرد پروتئین p53 می باشد که می تواند به عنوان یکی از دلایل احتمالی این پدیده مطرح شود. در این تحقیق جهت بررسی فرضیه¬ی فوق با استفاده از sirna،ژن p53 در فیبروبلاست¬های نرمال ناک¬داون شد و اثر نانوکورکومین پلیمری - که جهت ارتقای زیست ماندگاری کورکومین به کار گرفته شده بود – بر القای آپوپتوز و تغییرات بیان ژن¬های p53، p21،bcl-2 ،bax وnf-kb در این سلول¬ها بررسی گردید. در بررسی سمیت سلولی نانوکورکومین پلیمری بر فیبروبلاست¬های نرمال انسانی(hfsf-pi3) و سلول¬های ملانومای انسانی(sk-mel3)، نتایج آزمون mtt نشان داد نانوکورکومین (تا غلظت 20 میکرومولار) بطور انتخابی فقط سلولهای سرطانی را از بین می¬برد و عوارض جانبی بر روی سلول¬های نرمال ندارد. پس از تایید ناک¬داون ژن p53 در فیبروبلاست¬های نرمال توسط تکنیک rt-pcr نیمه کمی، این سلول¬ها با نانوکورکومین(15میکرومولار) تیمار گردیدند و سپس میزان آپوپتوز با استفاده از فلوسایتومتری سنجیده شد. نتایج رنگ¬امیزی annexinv/fitc و pi نشان داد که مهار p53 منجر به افزایش معنی¬دار آپوپتوز القاشده توسط نانوکورکومین می¬گردد. در بررسی تغییرات بیان ژن¬های p21،bcl-2 ،bax وnf-kb ، مشخص گردید که مهار ژنp53 باعث افزایش بیان nf-kb و کاهش بیان ژن p21 شده ولی بر بیان ژن¬هایbcl-2 و bax تغییر معنی¬داری ایجاد نمی¬کند. به دنبال مهار ژنp53 در فیبروبلاست¬های نرمال، تیمار با نانوکورکومین باعث افزایش بیان ژن¬های p53 و p21و کاهش بیان bcl-2 شده ولی اثر معنی-داری بر میزان nf-kb و bax ایجاد نمی¬کند. بطورکلی نتایج ما نشان داد حضور p53 فیبروبلاست¬های نرمال را در برابر نانوکورکومین حفاظت می¬نماید؛ بر همین اساس عملکرد p53 می¬تواند یکی از دلایل مهم اثر متمایز نانوکورکومین بر سلول¬های نرمال و سرطانی باشد. بنابراین، این نتایج پیشنهاد می¬کنند که نانوکورکومین پلیمری دارای ویژگی¬هایی می¬باشد که می¬تواند به عنوان یک عامل موثر در پیشگیری و درمان سرطان به کار رود.

نقص دریچه های قلبی در 25 الی 30 درصد کل اختلالات قلبی-عروقی مشاهده می شود. پرولاپس دریچه میترال یکی از رایج ترین اختلالات دریچه ای محسوب می شود که شیوع آن در جهان 4/2 درصد است. فهم اساس ژنتیکی پرولاپس دریچه میترال برای تشخیص اساس زیستی بیماری ضروری است. ژن های nfatc1 و smad6 به تازگی به فهرست ژن های دخیل در بروز اختلالات قلبی مادرزادی اضافه شدند و از فاکتورهای نسخه برداری بسیار مهم طی تکوین دریچه محسوب می شوند. هدف از این پژوهش مطالعه نواحی پروموتری ژن های nfatc1 و smad6 و ارتباط آن با پرولاپس دریچه میترال در بیماران ایرانی است. از30 فرد بیمار و 10 فرد به عنوان کنترل نمونه خون محیطی پس از انجام مشاوره دقیق و کسب رضایت گرفته شد و dna کامل گلبول های سفید استخراج گردید. نواحی پروموتری ژن-های smad6 و nfatc1 از طریق pcr تکثیر شد. محصولات pcr در بررسی sscp استفاده شد و مواردی که کنفورمرها شکل فضایی متفاوتی داشتند برای تعیین توالی انتخاب شدند. نتایج تعیین توالی با استفاده از سرور blast تجزیه و تحلیل شد. در این بررسی جهش در ناحیه پروموتری ژن های nfatc1 و smad6 در بیماران مبتلا به پرولاپس دریچه میترال یافت نشد. ارتباط بین پرولاپس دریچه میترال و جهش در نواحی پروموتری ژن های nfatc1 و smad6 ناشناخته است و نیاز به مطالعات بیشتر در این زمینه می باشد. لازم به ذکر است که ژن های دیگری هم در این بیماران باید مورد بررسی قرار گیرد تا اساس ژنتیکی این بیماری شناسایی شود.

هدف از این مطالعه بررسی فراوانی پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی a118g در ژن رمز کننده گیرنده میو در مسمومین با اپیوئیدهای متفاوت و ارزیابی ارتباط آن با متغیر¬های مختلف بود. علائم بالینی، علائم حیاتی و مشخصات دموگرافیک در مسمومین با اپیوئیدها مورد بررسی قرار گرفت. از تعداد 60 فرد مسموم با اپیوئیدها پس از کسب رضایت کتبی به مقدار 5 میلی لیتر خون محیطی با روش استریل گرفته شد و استخراج dna با استفاده از کیت talizol-d انجام گردید. برای تعیین پلی مورفیسم a118g از واکنش زنجیره ای پلی مراز اختصاصی آللی(arms-pcr) استفاده شد. برای هر نمونه، دو واکنش pcr طراحی گردید. در هر کدام، پرایمر معکوس یکسان و پرایمرهای پیشرو متفاوت استفاده شد. جهت آنالیز داده ها از ازمون¬های کای اسکوار، فیشر، همبستگی اسپیرمن و رگرسیون لوجستیک استفاده شد. میزان شیوع پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی a118g در ژن oprm1 درگیرنده اپیوئیدی میوmu)) در مسمومین با اپیوئیدها، به ترتیب، a/a60%، a/g 33/33% و g/g 6/67% بوده است. بین ژنوتیپ a/a، a/g، g/g گیرنده میو و اعتیاد به اپیوئیدها، ارتباطی وجود نداشت(p value > 0.05). همچنین بین نوع ژنوتیپ با علائم بالینی و متغیرهای دموگرافیک ارتباط معناداری وجود نداشت. شایعترین نوع پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی a118g در ژن oprm1 درگیرنده اپیوئیدی میو(mu) در مسمومین با اپیوئیدها، ژنوتیپ a/a بود که بنظر میرسد مستقل از فاکتور اعتیاد به اپیوئیدها می¬باشد. تعداد تنفس از فاکتورهای پیشگوئی کننده عاقبت درمانی در بیماران بود.