بخش کشاورزی با وجود اینکه اهمیت زیادی در تأمین امنیت غذایی کشور دارد، تنها راه تأمین معاش روستاییان محسوب نمی شود. ظرفیت های بخش کشاورزی در ایجاد تنوع اقتصادی و فرصت های اشتغال محدود است. از طرف دیگر در جوامع روستایی افزایش مهاجرت روستاییان به شهر و کاهش رفاه نسبی روستاییان رو به گسترش است و سیاستگذاران و برنامه ریزان تلاش می کنند تا از مهاجرت روستاییان به شهرها جلوگیری نمایند. در روستاهای کشورهای در حال توسعه فعالیت های غیرزراعی در حال افزایش است. درآمد حاصل از فعالیت های غیرزراعی تأثیر به سزایی در بهبود وضع روستاییان خصوصاً روستاییان فقیر می گذارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی فعالیت های غیرزراعی در روستاهای شهرستان لنگرود انجام شده است. ابزار اصلی در گردآوری داده ها، پرسشنامه می باشدکه در سه سطح روستا، خانوار روستایی و همچنین کارشناسان روستایی، توزیع گردید. برای تعیین روایی ابزار سنجش در این پژوهش از نظرات کارشناسان روستایی، استاد راهنما و مشاور استفاده شد. جامعه آماری روستاهای شهرستان لنگرود هستند که در سطح خانوار، 200 خانوار به وسیله فرمول کوکران به عنوان حجم نمونه آماری انتخاب شدند. روستاهای منطقه مورد مطالعه به صورت نمونه گیری با انتساب متناسب طبقه بندی شده و در نهایت خانوارها در هر روستا به صورت تصادفی ساده تعین شدند. در سطح روستا و کارشناسان روستایی با توجه به قضیه حد مرکزی به دلیل توصیفی بودن این بخش از مطالعه تعداد 30 نمونه در هر سطح انتخاب گردید. از آزمون های آماری، مقایسه میانگین دو جامعه (آزمون t مستقل)، آزمون کروسکال والیس و آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج پژوهش مشخص نمود که از بین متغیرهای مختلف، درآمد ماهیانه از محل شغل اصلی تنها متغیری است که با درصد درآمد غیرزراعی رابطه معنی داری دارد؛ همچنین درصد درآمد غیرزراعی بین گروه های مختلف از نظر محل اشتغال و بازار عرضه خدمت یا محصول تولیدی، تفاوت معنی داری وجود دارد.