در عصر حاضر دانش به بزرگترین سرمایه ی جوامع سازمانی تبدیل شده است. در چنین فضایی، سازمانها در تلاشند ازاین دانش ، بعنوان مهمترین منبع مزیت رقابتی خود بهره گرفته و باتکیه بر آن ، بقای بلند مدت خویش را تضمین کنند. ماهیت دانش بعنوان یک ثروت بزرگ وناملموس ، با دیگر دارایی های ملموس سازمانی متفاوت است ؛ به همین علت است که خلق، گسترش ، انتقال و مدیریت این دارایی ارزشمند ، امروزه به یکی از بزرگترین دغدغه های سازمانهایی پیشرو و دانش محوری که به اهمیت دانش پی برده اند تبدیل شده است. در عصرحاضرسیل خروشان دانش و اطلاعات با تندباد جهانی شدن در هم آمیخته و تمامی سازمان ها را تحت الشعاع خویش قرار داده و آنان را با پیچیدگی ها، چالش ها و تغییرات مداوم مواجه ساخته است و سازمان ها و شرکت ها را مجبور ساخته برای افزایش و بهبود عملکرد خود از رویکردهای مدیریت دانش استفاده کنند، بنابراین می توان گفت که یک رویکرد اثربخش مدیریت دانش برای موفقیت سازمان های امروزی ضروری است (چو ، 2005). و نیازی که سازمان به مدیریت دانش دارد این است که راه جدیدی برای دستیابی به اطلاعات فراهم می سازد (سورادی و سوبرامانیام ، 2010). دانش بعنوان یک عنصر کلیدی در مسیر رشد وتعالی سازمانهای عصر حاضر مطرح گردیده است.سازمانهایی که از دانش موجود بهترین بهره برداری رانموده ودر صدد برای جذب وخلق دانش های نوین باشند، میتوانند آینده ی روشنی را برای خود رقم بزنند