نیروی مسلح هر کشوری به عنوان رکن اصلی قدرت نظامی و مولف? مهم درتامین امنیت منافع ملی به دلیل حساسیت ها و ویژگی های خود در ابعاد مختلف،با آسیب ها و تهدیداتی مواجه است که نیازمند "مدیریت آسیب " است.زیرا چنانچه این آسیب ها به موقع شناسایی و درمان نشود، به تدریج تمام مجموعه راتحت تأثیر قرار داده و درنتیجه کشور رادر بهره مندی از مهم ترین مولفه قدرت ملی یعنی قدرت نظامی، با مشکل مواجه خواهد نمود، بنابراین تدوین الگویی برای ساماندهی و مدیریت آسیب ها می تواند رافع آثار و تبعات منفی آن باشد. هر یک از مولفه های ایجاد توانایی نظامی در نیروی مسلح اعم از نیروی انسانی،روحیه،وفاداری واطاعت پذیری، انضباط، آموزش، ارتباطات، تجهیزات ، فرماندهی کارآمد، آحادو پشتیبانی فعال، قدرت حفظ و تولید اطلاعات، ساختار و تشکیلات و... دارای نقاط قوت و در عین حال با ضعف ها و کمبودهایی مواجه است که مأموریت های اساسی حاکم بریک نیروی مسلح ایجاب میکند تاکارکردهای آسیب زای آن رامورد بررسی قرارداده وباتطابق آن با قدرت عملیات و مدیریت دفاعی مورد انتظار از آن، فرضیه خود را به آزمون بگذارد وبه این سوال پاسخ دهدکه چه رابطه ای بین مدیریت آسیب در نیروهای مسلح و کارآمدی دفاعی وجود دارد؟این تحقیق تلاش داردتادرقالب روشهای علمی و بررسی های محیطی و نیزروش هم خواهی- زمینه ای،نتایج موردانتظاررادنبال نماید.سوال اصلی پژوهش اینست که آیارابطه ای بین مدیریت آسیب و کارآمدسازی توان و قابلیت های نظامی درنیروهای مسلح وجود دارد؟ فرضیه پژوهش این استکه اقدامات پیشگیرانه مدیریتی در مورد ظهورآسیب های رفتاری، ساختاری، زمینه ای مانند خرابکاری(عدم وفاداری)،تفکر جناحی و عدم انگیزه نیروهادرمباحث درون سازمانی و نارضایتی شغلی باعث بالارفتن توان دفاعی درنیروهای مسلح می شود.این پژوهش بااستفاده ازروش توصیفی وتحلیلی وهمچنین بهره گیری ازگردآوری کتابخانه ای و مصاحبه بامتخصصان ، بیانگر این نتیجه است که استفاده ازتجربیات کارشناسان وکتابهای گوناگون درزمینه استراتژی های دفاعی وهمچنین جذب منابع انسانی متعهد، متخصص و با بصیرت مانع خرابکاری،تفکر جناحی وباعث بالارفتن توان دفاعی درنیروهای مسلح می شود.