به موجب منشور ملل متحد، وظیفه حفظ صلح و امنیت بین المللی بر عهده شورای امنیت سازمان ملل گذارده شده است و این مرجع به موجب فصل هفتم منشور در موارد تهدید صلح و امنیت جهانی می تواند اقداماتی را علیه کشورهای تهدید کننده به عمل آورد که یکی از این اقدامات، تصویب و اعمال تحریم هاست. اما بر اساس رویه های موجود در حقوق بین الملل کنونی شاهد آن هستیم که برخی کشورها و سازمان های منطقه ای و بین المللی نیز به طور یک جانبه یا چندجانبه و به پیروی از قطعنامه های شورای امنیت (ظاهراً) و پیشبرد اهداف خارجی خود (باطناً)، دست به اقدامات تحریمی علیه کشورهای دیگر می زنند. یکی از این سازمان ها، اتحادیه اروپا می باشد که به کرّات و به دلایل گوناگون، تحریم هایی را علیه جمهوری اسلامی ایران، تصویب و اجرا نموده است . از آن جا که اتحادیه اروپا همواره در بیانیه ها و قطعنامه های تحریمی خود، وضعیت وخیم حقوق بشر، حمایت از تروریسم و تکثیر سلاح های کشتار جمعی و هسته ای ایران را علل اصلی برقراری تحریم عنوان کرده است و این در حالی است که بسیاری از اقدامات تحریمی اتحادیه نامشروع و غیرموجه می باشد و از آن جا که این اقدامات به دلیل اثرات منفی فراوان اعم از مستقیم و غیرمستقیم بر شهروندان ایرانی، مغایر با اصول و ارزش های عام و جهان شمول حقوق بشر است، در این نگارش آثار و پیامدهای آن از نگاه حقوق بشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.