این پژوهش با هدف بررسی نقش همزمان راهبردهای انگیزشی (اهدف پیشرفت، خودکارآمدی و اضطراب امتحان)، راهبردهای یادگیری شناختی (مرور ذهنی، بسط دهی و سازمان دهی) و آگاهی های فراشناختی(راهبردهای کلی خواندن، حل مسئله و راهبردهای حمایت خواندن) در پیش بینی پیشرفت تحصیلی درس زبان انگلیسی انجام گرفت. یافته های بدست آمده نشان داد که بین متغیرهای خودکارآمدی، بسط دهی، تبحرگرایی، عملکردگرایی، راهبردهای کلی خواندن، حل مسئله و راهبردهای حمایت خواندن، با پیشرفت تحصیلی در درس زبان انگلیسی رابطه مثبت و معنی دار و بین متغیرهای اضطراب امتحان و اجتناب از عملکرد با پیشرفت تحصیلی در درس زبان انگلیسی رابطه منفی و معنی داری وجود دارد در حالی که بین متغیرهای مرور ذهنی، سازمان دهی و اجتناب از تبحر با پیشرفت تحصیلی در درس زبان انگلیسی رابطه معنی داری به دست نیامد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد مجموعا 29 درصد از واریانس نمره زبان انگلیسی توسط متغیرهای خودکارآمدی، اضطراب امتحان و حل مسئله تبیین شد. در نهایت می توان از بین متغیرهای مورد بررسی سه متغییر خودکارآمدی، اضطراب امتحان و حل مسئله از اهمیت بالایی برخوردار بوده و می توان از آنها برای بهبود نمرات درس زبان انگلیسی بهره گرفت.

توجه به آن دسته از صفات و آشفتگی¬های روانی در دانشجویان می¬توانند تاثیر نیرومندی بر سلامت روان و موفقیت آنها در دانشگاه و آینده داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف پیش¬بینی فقدان روحیه در دانشجویان بر اساس متغیرهای آشفتگی روانی، آشفتگی اجتماعی، خودکارآمدی و تاب¬آوری انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. در این پژوهش، نمونه¬ای مشتمل بر 400 دانشجو (200دختر و 200پسر) از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه دولتی شهرستان سمنان به روش در دسترس انتخاب شدند. جمع¬آوری اطلاعات با استفاده از پنج مقیاس فقدان روحیه (ds)، تاب¬آوری (cd-ris)، باورهای خودکارآمدی تحصیلی (asebq)، آشفتگی روانی (k-10) و تنیدگی دوران دانشجویی(slsi) انجام گرفت. برای تحلیل داده¬ها از شاخص¬های آمار توصیفی و استنباطی، همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه گام به گام با نرم¬افزار spss-21 استفاده شد. نتایج همبستگی پیرسون نشان داد که بین خودکارآمدی و تاب¬آوری با فقدان روحیه رابطه منفی معناداری و بین آشفتگی روانی و آشفتگی اجتماعی با فقدان روحیه رابطه مثبت معناداری وجود دارد(0/01≥p). از سوی دیگر، نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که متغیرهای آشفتگی روانی، تاب¬آوری، آشفتگی اجتماعی و خودکارآمدی، 68 درصد از واریانس فقدان روحیه را به¬طور معناداری تبیین می¬کنند. با توجه به نقش معناداری آشفتگی روانی، تاب¬آوری، آشفتگی اجتماعی و خودکارآمدی در پیش¬بینی فقدان روحیه و از آنجایی که افراد با خودکارآمدی و تاب¬آوری پایین و آشفتگی بالا، درجات بالا¬تری از فقدان روحیه را نشان می¬دهند، می¬توان نتیجه گرفت که تقویت نمودن عوامل درون فردی مانند خودکارآمدی¬ و تاب¬آوری می¬تواند به کاهش فقدان روحیه منجر گردد.