ارتباطات وتعاملات انسانی که ازآن به عنوان زیر بنای رشدوتکامل یاد می شود به روشها و وسایل گوناگون صورت می پذیرد یکی ازاین روشها ،روش هنری است.به عبارتی انسان ارتباط گر پیام خود را درقالبی خاص که همان هنر می باشد ریخته وانتقال می دهد استفاده از هنر برای انتقال پیام به علت ظرفیتها وتوانایهای خاص هنر می باشد که درسایر صور انتقال کمتر این توانایها را می توان دید،که دراین میان ،هنر طنز از جایگاه ویژه ای برخوردار است .ارتباط وانتقال پیام که درعلم حقوق از آن به عنوان حق آزادی بیان یاد می شود به مشابه سایر حقوق دارای چهارچوب خاص وحدود مشخص می باشد، مرزهای این حدود وثغور باتوجه به نظامهای حکومتی انبساطی وانقباضی است که قوانین کیفری مشخص کننده این حدود می باشد.کاریکاتور به عنوان شیوه ای خاص از بیان وهمچنین به عنوان طنز ترسیمی نقش ویژه ای را در انتقال پیام به ویژه از طریق مطبوعات عهده دار است که این پیام اکثراٌ،بیانی انتقادی می باشد اما با توجه به رویه موجود در محاکم مطبوعاتی بعضاٌ این شیوه از بیان از حمایت قانون خارج گشته ودر صورت جرائمی ناظر به هتک حرمت از جمله توهین،افترا ونشر اکاذیب وهمچنین جرائمی ناظر به آسایش وامنیت مثل توهین وتحریک قومیتها،توهین به مقدسات با حقوق کیفری برخورد می نماید.این تحقیق تلاش وکوششی است برای شناخت دقیق کاریکاتور وبررسی ظرفیتهای آن وشرایط موجود برای عنصر مادی بودن برخی ازجرائم است وترسیم مرزهایی است که بتوان کاریکاتوری را که درپی گسترش آزادی بیان وتوسعه آن بدون اصطحکاک وبرخورد با قوانین کیفری می باشد ازغیر آن تفکیک نماید.