در دهه های اخیر، حقوق شهروندی به یکی از پیچیده ترین مسائل سیاسی و اجتماعی تبدیل شده و توجه متفکران و سیاستمداران زیادی را به خود جلب کرده است. تاریخ زن هم مبحث جدیدی در تاریخ نگاری ایران محسوب می شود. این در حالی است که بدون مطالعه گروه اجتماعی زنان، تحولات جامعه معنی و جایگاه درستی نخواهد یافت. از این رو پژوهش حاضر به بررسی حقوق شهروندی زنان در ایران بین دو انقلاب می پردازد. هدف تحقیق توصیف، استراتژی قیاسی، چارچوب نظری تحقیق نظریه شهروندی مارشال، روش تحقیق مطالعه موردی تاریخی، روش گردآوری داده ها اسنادی و روش تحلیل داده ها تحلیل روایت است. نتایج به دست آمده نشان می دهد زنان در دوره مشروطیت به برخی از شاخص های حقوق مدنی، در دوره پهلوی اول به حقوق اجتماعی و در دوره پهلوی دوم به حقوق سیاسی و نیز بخش دیگر از حقوق مدنی دست یافتند.