پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه سرمایه اجتماعی وکیفیت زندگی در بین سالمندان ساکن منازل و آسایشگاه های شهر تهران انجام گرفته است. برای رسیدن به هدف تحقیق از روش پیمایش و ابزار پرسشنامه مبتنی بر مصاحبه استفاده شده که با توجه به جامعه آماری تحقیق، تعداد 384 نفر از سالمندان ساکن منازل و آسایشگاه های شهر تهران به عنوان نمونه تحقیق انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. یافته های پژوهش گویای آن است که بین سرمایه اجتماعی و ابعاد تشکیل دهنده آن(اعتماد اجتماعی، حمایت اجتماعی و مشارکت اجتماعی) با کیفیت زندگی سالمندان رابطه معنی داری وجود دارد. همچنین بین نوع سکونت سالمندان و متغیرهای کیفیت زندگی و سرمایه اجتماعی نیز رابطه معنی داری مشاهده شد، به این صورت که سالمندان ساکن منازل در مقابل سالمندان ساکن آسایشگاه ها از سرمایه اجتماعی بالاتر و کیفیت زندگی بهتری برخوردار می باشند. نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که 43 درصد تغییرات کیفیت زندگی تابع سرمایه اجتماعی می باشد. با در نظر گرفتن نوع سکونت می توان گفت 53 درصد نوسانات کیفیت زندگی سالمندان ساکن منازل تحت تاثیر سرمایه اجتماعی و 30 درصد تغییرات کیفیت زندگی سالمندان ساکن آسایشگاه ها تابع سرمایه اجتماعی آن ها است. ضرایب بتای ابعاد سرمایه اجتماعی نیز نشان دهنده این مهم است که در بین ابعاد سرمایه اجتماعی، متغیر مشارکت اجتماعی با ضریب بتای 59 درصد در بین سالمندان ساکن منازل و ضریب بتای 49 درصد در بین سالمندان ساکن آسایشگاه ها، بیشترین تاثیر را بر روی کیفیت زندگی سالمندان داشته است. به عبارتی می توان گفت در بین سالمندان اعم از سالمندان ساکن منازل و سالمندان ساکن آسایشگاه ها، مهمترین بعد اثرگذار سرمایه اجتماعی بر کیفیت زندگی آن ها، مشارکت اجتماعی می باشد.