طرح پژوهش حاضر از نوع علی مقایسه ای بود. جامعه مورد مطالعه شامل زنان و مردان جوان (20 الی /30 ساله) و کهنسال (60 الی 70 ساله) ساکن در شهرهای تبریز بود. تعداد نمونه اولیه 64 نفر را شامل می شد که در دو گروه 32 نفری (نصف زن و نصف مرد) قرار گرفتند. روش نمونه گیری این پژوهش به صورت در دسترس بود. پس از انتخاب افراد نمونه، ابتدا آزمون رایانه ای ادراک زمان سپس آزمون افسردگی بک و آزمون معاینه مختصر وضعیت روانی برای هرکدام از آزمودنی ها به صورت انفرادی اجرا شد و افرادی که در آزمون افسردگی بک نمره بالاتر از 21 گرفته بودند و نیز افرادی که در آزمون معاینه مختصر وضعیت روانی نمره کمتر از 21 بدست آوردند از نمونه حذف شدند. بدین ترتیب، داده های 30 جوان و 27 کهنسال با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین دو گروه سنی (جوان و سالمند) در متغیر ادراک زمان تفاوت معناداری وجود داشت (007/0 < p) به طوری که سالمندان نسبت به جوانان در بازه های زمانی کوتاه و بلند، بازتولید کوتاهتری داشتند. اما در گروه های زن و مرد تفاوت معناداری وجود نداشت (244/0> p) . یافته های این پژوهش نشان می دهد که سن بر ادراک زمان تأثیر می گذارد به نحوی که زمان ادراک شده در نزد افراد کهنسال کوتاه تر از زمان فیزیکی است. اساس تفسیر این نتایج مدل های توجهی ادراک زمان و تغییرات شناختی مربوط به کهنسالی در مورد گذر زمان است.