فعالیت های هسته ای ایران یکی از مهم ترین چالش هایی است که بر روابط جمهوری اسلامی ایران و اروپا سایه افکنده و مناسبات سیاسی- اقتصادی ایران و اروپا را هم تحت الشعاع قرار داده است. ارزیابی روابط جمهوری اسلامی ایران و اتحادیه اروپایی نشان می دهد که اختلافات دو طرف طی سال های اخیر پررنگتر و منجر به رادیکال شدن موضع اتحادیه اروپا در قبال ایران شده است. در این پژوهش، به بررسی تحریم های اخیر (2013-2011) بر مناسبات سیاسی، اقتصادی ایران و اروپا می پردازیم. پرسش اصلی این نوشتار عبارت است از این که تحریم های اخیر (2013-2011) چه تاثیری بر مناسبات سیاسی، اقتصادی ایران و اروپا داشته است؟ فرضیه اصلی پژوهش آن است که تحریم های اخیر (2013-2011) اتحادیه اروپا علیه ایران باعث کاهش مناسبات سیاسی، اقتصادی ایران و اروپا شده است. در این راستا، اعمال فشار، مجازاتهای اقتصادی و تحریم های فراگیر و حمایت از صدور قطعنامه های ضد ایرانی توسط « شورای امنیت »، در هماهنگی کامل با آمریکا مورد توجه اتحادیه اروپایی است.

ترکیه در یک دهه اخیر به یکی ازبازیگران مهم خاورمیانه تبدیل شده و در خیزش های مردمی جهان عرب نیز این کشور تلاش کرده که نقش و تأثیرگذاری خود را افزایش دهد. به دلیل الزامات ژئوپلیتیک، تحولات عراق یکی از مهم ترین موضوعات سیاست خارجی ترکیه می باشد. اما شروع بحران سوریه در مارس 2011 تأثیرات مهمی بر معادلات منطقه ای و بین المللی سیاست خارجی ترکیه در پی داشت و سبب شد که این کشور در قبال آن سیاست خاصی اتخاذ کنند. سیاست خارجی ترکیه در سوریه را نیز می توان در همین راستا ارزیابی کرد.سوالی که این رساله دنبال می کند این است که بحران سوریه چه تأثیری بر سیاست خارجی ترکیه در قبال عراق داشته است. چارچوب مفهومی و نظری این تحقیق،واقع گرایی و نوواقع گرایی، بیشتر همگام با دستورکارهای افرادی نظیر کنت والتز و جان میرشایمر است. استدلال بر این است که خیزش های عربی و به ویژه بحران سوریه سبب شده است که سیاست خارجی ترکیه در قبال عراق شکل تهاجمی به خود بگیرد. بحران سوریه و تأثیرات ساختاری منبعث از نظام بین الملل، ذیل شاخص هایی چون نوعثمانی گری، رابطه با امریکا، رابطه با اتحادیه اروپا، رقابت با ایران و مساله کردها در سیاست خارجی ترکیه، مورد بحث و ارزیابی قرار می گیرند.هدف نشان دادن این نکته است که بحران سوریه چگونه بر سیاست خارجی ترکیه در قبال عراق تاثیر گذاشته است.

توسعه وپیشرفت هرکشوری موجب افزایش قدرت ملی وکسب جایگاه برتر آن درنظام بین الملل گشته ودرپی آن بعنوان یک بازیگر مهم وتاثیر گذاردرعرصه های مختلف جهانی شناخته می شود تحقق این مهم همواره بستگی به اندیشه هایی دارد که منجر به تصمیمات سیاسی ،اقتصادی ،نظامی وعملکرد آنها توسط دولتمردان وحاکمان وقت میگردد تا تحت عنوان نقشه راه در مسیر اهداف ملی خود بکارگیرند . هر تجربه ای که دراین مسیر بدست می آید برای دیگر ملتها حائز اهمیت خواهدبود زیرا دولتها با ملاحظات تاریخی ازتجربه دیگر دولتها جهت کاهش هزینه درروابط بین الملل استفاده میکنند وهرتجربه ای درنظام جهانی با هزینه های گران همراه بوده است. ازطرفی روند پیشرفت وتوسعه همواره متکی بر ظرفیتهای ملی وفراملی می باشدکه توسط دولتها ایجاد میگردد و جایگاه کشوری رادرمکان توسعه یافته قرارمیدهد. بنابراین مهمترینمرحلهدرسیاستخارجییککشورافزایش تواناییهای قدرت ملی وبکارگیری صحیح درنظام بین الملل است این توانمندیها امروزه بدون شناخت و درک صحیح از روابط میان کشورهای منطقهوبینالملل میسر نمیباشدمهمترین بخش از این تواناییها امروزه کاربرد قدرت نرم افزاری یا همان برتری اندیشه است. دربررسی روابط برزیل وآمریکا درواقع الگویی ازیک همکاری وتعامل درجهت نیل به افزایش قدرت درراستای منافع ملی یک کشوری است که درطی مدت سه دهه از یک کشور بدهکار ،ورشکسته و ضعیف که در نظام بین الملل جایگاه مناسبی ندارد با یک جهش به قدرت منطقه ای تبدیل می گردد وامروزه درحال توسعه قدرت خود درنظام بین المللی است واین به مفهوم استفاده حداکثری ازفرصتها در تعامل با قدرتهای بزرگ ومخصوصا هژمون برتر یعنی ایالات متحده آمریکا می باشد